Israël: slachtoffer of agressor?

Israël als agressor???

Hoe zit dat nu met die ‘bezette gebieden’? Tegenwoordig hoor je mensen vaak zeggen dat ‘de Joden het land van de Palestijnen hebben bezet en dat die Palestijnen daar al generaties lang woonden’. Hiervoor moeten we even terug in de geschiedenis. Vanaf de 14e eeuw tot 1922 was het land Israël eeuwenlang bezet door de Ottomaanse Turken. Het Ottomaanse rijk, een Islamitisch kalifaat, was bijzonder groot. (Israël heette toen Palestina, want zó noemden de Romeinen het nadat ze het hadden verwoest en de Joden hadden vermoord of als slaven verkocht) De Ottomaanse Turken kozen tijdens de eerste wereldoorlog de kant van de Duitsers. De Britten benaderden de Arabieren, die wel onder de druk van de Ottomanen af wilden en met hun hulp kon Engeland het hele Ottomaanse gebied veroveren. Nu hadden de Arabieren dus de Engelsen boven zich te dulden.

Verdeling van Palestina

Groot Brittannië had al vóór de tweede wereldoorlog de Joden een thuisland toegezegd. (de Balfour declaration) En reeds ver voor de 2e wereldoorlog kwamen er steeds meer Joden, die samen met de Arabieren onder Brits mandaat (bestuur) leefden. In 1948 werd Palestina verdeeld door de Verenigde Naties: de Engelsen zouden zich terugtrekken en het land zou worden verdeeld onder Joden en Arabieren. (in die tijd sprak niemand nog van Palestijnen)

Toen Israël zichzelf rechtens uitriep tot staat, hadden de Arabieren ‘hun deel’ kunnen krijgen en daar een staat kunnen vestigen. Echter, de Arabische ‘buren’ wilden Israël meteen na de geboorte ervan vernietigen en zij waarschuwden de in Palestina levende Arabieren voor de komende oorlog. Ze raadden hen aan om te vluchten.

[warning]

En zó, en dus niet door Israël, is het Palestijnse vluchtelingenprobleem gecreëerd!

[/warning]

De Arabische landen hebben zich toen en later nooit bekommerd om hun broedervolk, de ongelukkige Arabieren (Palestijnen) die door hun schuld gevlucht waren. Jordanië was specifiek gesticht voor de Arabieren, maar ook dit land hielp hen niet.

Bezet land

Israël won de oorlog en Jordanië bezette meteen land, wat nog niet toebedeeld was. (immers: de verdeling door de Volkerenbond was afgewezen) En hier was echt sprake van een bezetting, want Jordanië had hiertoe helemaal geen rechten! Toen Israël dan ook in 1967 Judea, Samaria en Jeruzalem veroverde in 1967 ‘bezetten’ zij dus land, wat geen eigenaar had, maar volkenrechtelijk gezien onrechtmatig door Jordanië en Syrië was gestolen/bezet. Er is dus geen sprake van dat Israël dit gebied ‘bezet’ heeft (hooguit veroverden zij dit op Jordanië wat daar volkomen ten onrechte was) Israël heeft dit land in elk geval niet van de Palestijnen afgenomen. Deze Palestijnen, wonende in de vluchtelingenkampen, gingen zich namelijk door een idee van hun (van geboorte Egyptische) leider Jassar Arafat ‘Palestijnen’ noemen.

De Palestijnen

Jazeker, we kunnen medelijden met de Palestijnen hebben. Ze leven onder erbarmelijke omstandigheden, die in stand worden gehouden door de hele Arabische wereld, om hen zó als slachtoffer te kunnen gebruiken. Bovendien wordt het Palestijnse volk door hun militante en terroristische leiders vergiftigt met een enorme Jodenhaat, zodat zelfs al hele kleine kinderen leren om Joden te haten. Peuters worden in uniformpjes gehesen en wapens worden in hun armpjes gedrukt en soms worden kleuters zelfs als zelfmoordterrorist verkleed; alles voor een ‘mooie foto’. De Palestijnse Sesamstraat kent ook een Pino (die grote vogel) alleen vertelt hun Pino ze dat zij Joden moeten haten en doden. De kinderen wordt geleerd dat het een zeer grote eer is om als ‘martelaar’ te sterven. Arme Palestijnse kinderen. Arm volk.

Jeruzalem meteen al verdeeld

Israël verkreeg de zeggenschap over heel Jeruzalem. Eeuwenlang hebben zij gezegd en verzucht ‘volgend jaar in Jeruzalem’. Generatie na generatie keer naar dit ogenblik uit in reikhalzend verlangen. Maar wat gebeurde er: de Israëlische regering wilde de hele wereld laten zien dat zij niet oorlogszuchtig zijn, maar van goede wil en bereid tot het doen van concessies. Daarom gaven zij de controle over de heiligste plaats van de Joden, de Tempelberg, uit handen en gaven het aan de Waqf, een islamitische raad die nota bene onder bevel kwam van Jordanië. Dit land kreeg officieel de status van’hoeder van de islamitische heiligdommen’. Zo kregen de Joden, van wie Jeruzalem de hoofdstad is, na al die eeuwen toch alleen nog toegang tot de klaagmuur, om daar te bidden, en werd de hele tempelberg overgegeven aan de Islam.

Jeruzalem, heilig voor de Islam?

Veel Joden hadden gehoopt en verwacht dat, nadat zij Jeruzalem weer zouden hebben teruggekregen, de moskeeën op de tempelberg zouden worden vernietigd en dat in plaats daarvan de tempel zou worden herbouwd. Rabbijn Goren stelde voor om daar meteen mee te beginnen. Dat kun je je vandaag de dag nauwelijks meer voorstellen; als Israël maar met een bulldozer in de buurt van het tempelplein zou komen, regent het meteen stenen en vraagt de Amerikaanse president bezorgd wat ze daar aan het doen zijn….

De rotskoepel slopen?

Maar destijds, in 1967, zou het, temidden van het oorlogsgeweld van toen, nauwelijks meer indruk hebben gemaakt op de verslagen Arabische legers, dan de nederlaag die ze hadden geleden, als die moskeeën met de grond gelijk waren gemaakt om op die plaats de Joodse tempel te herbouwen. Niet voor te stellen? Wie zou het in zijn botte hersens halen om het derde Islamitisch heiligdom te vernietigen? Die prachtige gouden koepel??? Wel… Pas nádat de Joden Jeruzalem bezetten, werd Jeruzalem voor de Islam belangrijk. Pas toen ging de Islam het belang inzien van Jeruzalem en van de moskeeën daar. Als je de foto’s van begin vorige eeuw bekijkt, dan zie je dat het plein voor de Al Aksa moskee is overwoekerd door onkruid. Jeruzalem was en is helemaal niet belangrijk voor de Islam. (wordt zelfs niet genoemd in de Koran!) Maar ja, als er Joden wonen, dan verandert dat natuurlijk…. Sinds de Waqf het beheer over de Tempelberg heeft is het voor Joden en Christenen niet of nauwelijks meer toegestaan daar te bidden.

Vrede in 2010

Inmiddels heeft de Amerikaanse president Barak Obama besloten dat er koste wat kost een vredesovereenkomst moet komen tussen de strijdende partijen. Amerika was altijd een goede vriend van Israël. Zelfs onder de laatste presidenten, die meer dan kritisch waren ten opzichte van Israël, was Amerika toch altijd degene die in het volkerenverbond Israël verdedigde en bij internationale moties die Israël als agressor neerzetten, het veto uitbracht. Sinds Amerika echter een nieuwe president heeft gekozen is dit voorbij.

De Moslim president

Obama profileerde zich in zijn verkiezingstijd nog als een goede vriend van de Joden en zo won hij vele stemmen. Maar na zijn aantreden als president veranderde de toon onmiddellijk. Obama boog voor de Arabieren (letterlijk) en zei tijdens zijn eerste speech aan de moslimwereld in Turkije ‘We zijn niet langer een christelijke natie’. En recent noemde hij de VS juist ‘één van grootste moslimlanden ter wereld.’ Dat uitgerekend Amerika is gesticht als ‘één natie onder God’ is blijkbaar door hem gewijzigd in ‘één natie onder Allah’. Verder is deze president uitermate terughoudend richting Iran. Dit land geeft, bij monde van haar president Ahmadinejad, geeft duidelijk aan van plan te zijn om de Joden tot de laatste toe uit te roeien. Ahmadinejad spreekt niet van ‘Israël’, maar van de ‘smerige Zionisten’ die van de kaart geveegd moeten worden. De hele wereld ziet, hoe Iran bezig is kernwapens te ontwikkelen. Inspecteurs worden niet toegelaten, of als dat bij uitzondering wel gebeurt, dan hebben ze geen vrije toegang tot de complexen. Dit moet gevolgen hebben. Sancties hielpen niet. Harde woorden evenmin.

Israël verraden

Europa put zich uit in het bedenken van ‘beschaafde oplossingen’ en is elke keer weer naïef hoopvol als Iran belooft mee te zullen werken. Amerika dreigt met geweld, als Iran niet mee werkt, maar dit geweld blijft verbaal en wordt gevolgd door de verklaring dat ‘Amerika altijd open staat voor een dialoog’. Echter, de laatste tijd klinken vanuit de hoogste Amerikaanse regeringskringen geluiden als ‘misschien moeten we ermee leren leven als Iran een kernmacht wordt’. Als dat gebeurt is het (naar de mens gesproken) een doodvonnis voor Israël. Dus Israël, alleen gelaten door Europa, Rusland, China en Amerika, heeft geen andere keuze dan zelf de complexen in Iran aan te vallen, waar kernwapens gemaakt worden. De wapens, die Israël daarvoor nodig heeft en die besteld zijn in Amerika, worden echter door de Amerikaanse president tegen gehouden.

In de knel

In deze benarde situatie zit Israël op dit moment. Niets doen en afwachten betekent, dat Isra�l op een kwade dag vanuit Iran met kernwapens bestookt zal worden. Tegelijkertijd bewapent en traint Iran de Hezbollah, die volledig de macht heeft overgenomen in Libanon en zelfs officieel in de Libanese regering participeert. Nadat Israël in 2006 de Hezbollah bijna had verslagen, dwong de toenmalige Amerikaanse president Bush hen tot een wapenstilstand, met de belofte namens de Verenigde Naties, dat Hezbollah zich nooit meer zo tot de tanden zou kunnen bewapenen dat ze opnieuw een gevaar voor Israël zouden worden. Inmiddels is de Hezbollah echter dankzij Iraanse en Russische aanvoer van raketten en ander wapentuig drie maal gevaarlijker dan vóór de Libanon oorlog. Dit geeft goed weer hoeveel waarde er aan beloftes moet worden gehecht, die de Verenigde Naties (en Amerika) onder ede aan Israël geven.

De Gaza strook

De Gaza strook werd bewoond door Joodse kolonisten. Het was een welvarende streek. Tijdens één van de vele vredesovereenkomsten waarbij Israël land? moest inleveren met als ruil de belofte van de Palestijnen en consorten van vrede, besloot Israël een groot gebaar van goede wil te maken en ontruimde de Gaza strook. Dit land werd aan de Palestijnen gegeven. Het werd een stukje van de toekomstige Palestijnse staat, die volledig wordt gedomineerd door leden van de militante Hamas. Deze terroristen schromen niet om andersdenkende Palestijnen (Fatah) om te brengen, meestal op gruwelijke wijze. De bevolking leeft in angst, temidden van satanische haat. Tegen Isra�l, maar ook tegen Amerika en ‘het Westen’. Al snel begonnen vanuit de Gazastrook de beschietingen op Isra�l met zelfgemaakte raketten. Dat was dan het resultaat van het overdragen van de Gazastrook van Israël aan de Palestijnen, hun antwoord op Joodse ‘goodwill’.

Gaza oorlog

Enkele jaren geleden werden de beschietingen onhoudbaar en viel Israël de Gaza strook binnen. Opnieuw was het de Amerikaanse president die hen dwong te stoppen met de oorlog, in ruil voor beloften dat Israël voortaan veilig zou zijn voor raketten uit de Gaza strook. De Westerse pers meldt het eigenlijk bijna nooit, maar vrijwel dagelijks regent het weer raketten vanuit de Gaza strook. Als Israël er opnieuw zou ingrijpen, hebben ze gelijk oorlog met de Hamas (Gaza), Hezbollah, (Libanon) Fatah (Westbank) Syrië en Iran. Dezen hebben namelijk een pact om elkaar te steunen mocht één van hen door Israël worden aangevallen. Israël kan de raketbeschietingen dus niet beantwoorden zonder risico op een totale oorlog.

heden

Israël zit nu dus in een onhoudbare situatie. Ze worden vals beschuldigd (bijvoorbeeld de beroemde school in de Gazastrook, die door Israël zou zijn gebombardeerd, terwijl daar alleen maar burgers waren. Dit was gelogen en het is later ook inderdaad ontzenuwd. Maar de Westerse pers meldt alleen het eerste bericht, de beschuldiging. Vele mensen menen nu dan ook dat Israël de grote agressor is in het Midden-oosten. Natuurlijk: ook Israël maakt fouten. Maar in tegenstelling tot hun vijanden, worden Israëlische fouten onderzocht en eventuele schuldigen worden gestraft. De moordpartijen in Gaza komen niet op het NOS nieuws. Wel de door de oorlog verwoeste scholen. Want de ‘strijders’ schoten vanuit scholen en ziekenhuizen, met burgers (vooral kinderen) om hen heen.

Dit stuk schrijf ik dan ook vooral vanuit mijn liefde voor Gods volk, wat zo gehaat wordt door de wereld. Daardoor worden zij tegenover argeloze nieuwskijkers afgeschilderd als Goliaths, tegenover de kleine David: de Palestijnen. Een groteske omkering, zeker gezien het aantal Arabische doodsvijanden rondom het kleine Israël, een land kleiner dan Nederland. En inderdaad: de Palestijnen lijden als volk enorm. Niet door toedoen van Israël, maar door uitzichtloze situatie in hun vluchtelingenkampen. Er is geld, Europa maakt grote sommen geld over naar de Palestijnen. Maar het volk ziet er niets van. Daardoor haten zij de Joden immers nog meer dan ooit tevoren, want het wordt er wel ingestampt dat het Israël is die dit alles veroorzaakt. De haat die dit volk doordringt is haat, rechtstreeks afkomstig van de boze. Laten wij dus bidden voor vrede voor de Palestijnen. En laten wij vooral ook bidden voor onze oudere broeders in het geloof: de Joden, het volk Israël.

Bidt om vrede voor Jeruzalem.
Dat de Koning spoedig kome!