door Ds. Henk Poot – 21 juli 2016
Europa, het Avondland, heeft besloten om de dadels en wijnen uit Judea en Samaria te stempelen als producten uit de bezette gebieden. Het is een beslissing die past in de groeiende afkeer van Israël. Boycot is niet nieuw. Of het nu gaat om universiteiten, om het optreden van musici of om sport of media, telkens opnieuw is er de druk om Israël te isoleren, uit te bannen of te verguizen. Een paar weken geleden werd in Kiryat Arba, een Joodse enclave tegen Hebron aangeplakt, een Joods meisje van dertien in haar slaapkamer doodgestoken. Ik heb erop gelet of het in het nieuws kwam. Een enkele krant nam het bericht op, om als altijd het bericht af te sluiten met het noemen van het grote aantal gedode Palestijnen in de recente opleving van het conflict. Alsof dat de moord van de tiener minder erg maakte of zelfs neutraliseerde, overigens zonder te noemen dat diezelfde Palestijnen nog springlevend zouden zijn als ze niet als beesten lukraak op Joodse burgers hadden ingestoken.
De houding van Europa is opmerkelijk om een aantal redenen. Als eerste is de term ‘bezette gebieden’ misschien wel gemeengoed geworden maar daarmee nog niet terecht. Israël heeft Judea en Samaria immers nooit veroverd op de Palestijnen. Het zou juridisch veel juister zijn om te spreken van de bezette gebieden van Canada, Australië of Amerika (Noord of Zuid maakt in dit verband niet uit). Vervolgens is het opmerkelijk dat Saoedi-Arabië om maar een voorbeeld te noemen niet geboycot wordt, terwijl daar al veel eerder dan bij IS mensen in het openbaar onthoofd worden. Er is geen enkel Europees land dat naar mijn weten de import van olie uit deze oliestaat verbiedt. Men meet Israël blijkbaar met een andere maat. Iemand merkte laatst op dat dit van de kant van Europa in feite neerkomt op een verachtelijke westerse oud-koloniale arrogantie en minachting. Alsof de Arabieren inferieur zijn aan de Joden, alsof men van gewone Arabieren nu eenmaal niet zoveel verwachten mag. Die zijn nog niet zo ver.
Symboolpolitiek?
Nu is de boycot van producten uit Israël natuurlijk niet meer dan symboolpolitiek. Om zoveel producten gaat het ook weer niet en terwijl Europa zich afkeert, openen veel grotere markten in Afrika, India en China hun deuren voor Israël. Bovendien wie in Judea rondreist zal het opvallen hoeveel Arabieren hun brood verdienen in de nederzettingen. Zou Israël economisch afhankelijk zijn van Europa, dan zouden de Arabieren daar niet het minst aan lijden.
Maar goed, dit weten we allemaal wel. Als we wat dieper kijken, merken we dat de sluimerende Jodenhaat opnieuw de kop opsteekt, de waan van de Israëlhaat is terug. Het kan weer! Natuurlijk zegt niemand dat hij een hekel aan Joden heeft, dat mag niet, dat hoor je eigenlijk alleen van moslims en christelijke Arabieren die nog steeds denken dat de kerk het Joodse volk vervangen heeft, dat heel Israël schuld heeft aan de dood van Jezus en die nog steeds met twee benen in de christelijke middeleeuwen staan. Jodenhaat heeft zich bij ons verpakt in Israël-haat. Werden Joden vroeger in Europa vervolgd vanwege hun godsdienst en na de Franse Revolutie om hun ras, nu om hun verlangen naar Sion. Alle eeuwenoude stereotypen van machtswellust tot bloeddorst worden nu geplakt op het Zionisme. Zionisme is zo’n beetje het ergste waar je van beschuldigd kunt worden. Ook in veel kerken trouwens. Het is kolonialistisch, imperialistisch en racistisch. Kortom alles wat Europa vroeger was en nu niet meer wil zijn.
Maar ondertussen draait het dus om Sion.
En ook dat is opmerkelijk… of toch niet?
Maar we steken nog een spade dieper. Als we de analyse van Zacharia lezen, dan moeten we zeggen dat het Israël niet alleen maar overkomt. Israël is niet in de eerste plaats slachtoffer maar ook in dit opzicht metgezel van God in de heilsgeschiedenis.
Last
Je zou er soms moedeloos van worden van al die weerzin tegen het Joodse volk en vaak denk je: Houdt het nu nooit een keer op? Maar de profetie van Zacharia begint met het woord: GODSPRAAK. De oudere vertalingen hebben: De last des Heeren. En het Hebreeuwse woord Masa, betekent inderdaad gewicht, last, vracht. Het is dus zwaar wat er komen gaat, maar de vraag is voor wie? In elk geval heeft God de hand in de dingen die nu geprofeteerd worden. En wat we lezen is dat God de naties van de aarde verzamelt tegen Jeruzalem. Jeruzalem wordt beschouwd als een lastige steen, die de volken heffen, hoewel ze er zich vreselijk aan zullen verwonden. Sion wordt getekend als een beker sterke drank die – daar heb je de waan – die de naties wel aan hun lippen moeten zetten.
Zacharia is niet de enige die het van de Heilige Geest gehoord heeft. De profeet Joël schouwt hetzelfde. Hij schildert een malle, bonte stoet die optrekt in de richting van Jeruzalem. Lafaard of held, iedereen doet mee. Iedereen moet mee. Wie nu niet door de Geest van God bewoond wordt, gaat mee in de manie van het verguizen van Israël en kerkmensen zijn daar – ook opmerkelijk – geen uitzondering op. Sommige van die kerkmensen lopen in hun ijver zelfs voorop! Waar het vuur van de Geest wat gedoofd is bij christelijke organisaties gaan ze zomaar mee!
Een keer in het lot van Jeruzalem en Juda
Joël zegt dat het gebeuren zal in de dagen dat God een keer zal brengen in het lot van Jeruzalem en Juda. Ezechiël ziet het ook gebeuren, na de het dal van de dorre doodsbeenderen, na de Shoa, als Israël eindelijk weer in het land woont, gaat de tocht der dwazen beginnen. En je vraagt je natuurlijk ondertussen af: ‘..maar als God er de hand in heeft, als Hij zelf een geest van dwaling stuurt onder de natiën, wat heeft de Heere daarmee dan op het oog? Waarom doet Hij dit?’
Terugkeer
Ik denk dat het eerste antwoord is dat de kinderen van zijn volk moeten terugkeren naar Sion. Als God zelf, tenminste daarvan getuigen de profeten, terugkeert naar Jeruzalem – dan niet zonder Israël. Dat is niet gemakkelijk. Veel Joden wonen al eeuwen en generaties in het land waar zij nu zijn. We zien hoe armoede en latent antisemitisme Joden uit de Oekraïne naar Israël drijft en we zien hoe openlijke Jodenhaat dat met de Joden van Parijs en Marseille doet. Als je kinderen niet meer buiten kunnen spelen, als je op straat en in de metro geen kipa meer kunt dragen, begin je na te denken om te verhuizen naar het land waar dat wel kan. Dan maak je de keuze om aliyah te maken.
Maar er gebeurt nog meer. Jesaja zegt dat duisternis de aarde zal bedekken en donkerheid de volken als de tijd aanbreekt waarop de heerlijkheid van de Heere gezien zal worden over Jeruzalem (Jes.60:1). Het schemert in Europa. Moreel, dat zeker. Dat doet het al jaren, maar ook in een ander opzicht. Esther Voet, de hoofdredacteur van het Nieuw Israëlitisch Nieuwsblad (NIW) ziet in de Brexit een nog grotere verslechtering van de band tussen Europa en Israël opdoemen. London heeft tot nu toe altijd geprobeerd de toon van Frankrijk en andere West-Europese landen te matigen. Die stem valt nu weg. Maar met Engeland valt meer weg, het bolwerk Europa vertoont scheuren.
Engeland en Zionisme
Opmerkelijk is ook dit, dat Engeland altijd een belangrijke rol gespeeld heeft in het Zionisme. Het zijn niet in de laatste plaats christenen uit Engeland geweest die gebeden hebben voor een terugkeer van de Joodse natie naar het beloofde land. De liefde leek bekoeld te zijn na de roerige periode van het mandaat en dat was ook zo. Het is te hopen dat in de regie van God Brexit en Boycot alles met elkaar te maken hebben en dat God Engeland haar plaats teruggeeft en het land opnieuw doorstroomt met liefde voor Israël. Sommige mensen wijzen op de banier van het Britse koningshuis, anderen op de Joodse afkomst van de toekomstige vorstin en ze hebben gelijk.
Het wordt dus donker in het Avondland en we moeten zeggen dat die duisternis niet aan de kerken voorbij gaat. De profeten zeggen dat Israël tot aan het einde de smaad van de volken zal dragen (Jesaja 25:8, Ezechiël 36:6) en dat is waar, maar als de kerk daar niets aan doet of daar zelfs aan bijdraagt, dan valt ook daar de schaduw over heen. De traditionele kerken hebben het moeilijk en lange tijd is gezegd dat het met de orthodoxe kerken met hun goede leer wel mee zou vallen. Maar het is niet mee gevallen. Gemeenten die, toen ik nog beginnend predikant was, bij voorkeur kandidaten beriepen en waar ik wel eens met een begerig oog naar keek, kunnen dat in veel gevallen niet meer. Als in de goede leer niet een vurig hart voor Israël klopt, begint de afbrokkeling en is die goede leer helemaal niet zo goed. Ook evangelische kerken staan aan dit gevaar bloot. Zoals orthodoxe kerken door hun subcultuur het proces van leegloop kunnen vertragen, kunnen evangelische kerken het met hun nieuwe aanpak, bun eigentijdse cultuur, hun nieuwe muziek en hun eenvoudige boodschap. Ik heb van deze kerken ontmoet die tastbaar vol zijn van de Heilige Geest, ik heb er ook ontmoet die vooral vol zijn van zichzelf. Het geheim was of God ook werkelijk beleden werd als de God van Israël, Jezus als de Koning der Joden en met de Heilige Geest ook de vurige liefde voor het Joodse volk was binnengekomen. Is dit laatste werkelijk het enige. Nee, het is niet het enige, omdat liefde voor Israël of lak hebben aan Israël doorwerkt in heel het geloof.
Een val en opstanding van velen
Er staat van Jezus geschreven dat Hij zal worden tot een val en opstanding van velen in Israël. Dat zei de oude Simeon tenminste. Jezus is dat niet minder in het christendom. Dat wil zeggen: De ware Jezus, geboren uit God, geboren uit Israël, het Lam Gods en de Leeuw uit de stam van Juda. Onopgeefbaar verbonden met zijn volk in heel de heilsgeschiedenis als het Woord van God, als de Engel des Heeren, aan het kruis, als de Overste van de Hemelse legermachten en als de Voorbidder aan de Rechterhand van de Vader. Die Jezus wordt vermeden of aanbeden. Maar Zacharia 12 zegt dus ook dat Jeruzalem dat is, een steen des aanstoots. Jeruzalem is in onze dagen een kwestie van leven of afsterven in het christendom. En wat voor Jeruzalem geldt, geldt in zekere zin ook voor Judea en Samaria, het Bijbelse hartland van Israël. Minder heftig dan voor Jeruzalem, maar zij vormen wel de eerste ring om Sion heen, heiliger dan Haifa, Ashdod of Tel Aviv.
God dwingt de volken dus naar Jeruzalem te kijken en waarom in de allereerste plaats?
Waarom drommen de volken om Sion? Omdat God zichzelf daar zal tonen aan heel de wereld in zijn heerlijkheid en majesteit als de Heilige van Israël (Ez.38:23, 39:7 en Zach.12). Openbaring sluit af met te zeggen dat wie vuil is steeds vuiler zal worden en wie heilig is nog meer geheiligd zal worden en die woorden bereiken hun hoogtepunt voor de poorten van Jeruzalem. Daar zal dan ook, bij de onthulling van de majesteit van God, de Messias zelf verschijnen aan het hoofd van de hemelse legermachten om de volken te richten (Opb.19, Jes.11)
Sion
De heilsgeschiedenis is dus in zijn laatste fase en in die laatste fase gaat het om Sion. De navel van de aarde, Gods heilige woonstede (Ex.15:13). Dat is ook logisch. Daar vindt de voltooiing plaats. Jeruzalem moet in het middelpunt staan, hoe dan ook. En wij, wij zijn Zionisten. Dat is voor ons geen scheldnaam maar een erenaam. Ik ben als christen een zionist. In navolging van Jezus ben ik dat, en ook omdat God de eerste zionist is. Wij zullen daar ooit staan om de Heiland heen, om Hem te aanbidden met zijn volk. Sommige mensen bezweren mij dat dit ideologie is, als ik zo spreek. Maar ze hebben niet gelijk: Dit is geen ideologie, het is vrolijke Bijbelse wetenschap, de vervangingsleer en de infectie van het Griekse, Germaanse en Humanistische denken voorbij!
Jeruzalem
En o ja, ik zou het bijna vergeten, maar dit mag ik u niet onthouden: Jesaja 66 zegt dat diegenen onder de volken die hun boycot en Gods gericht overleefd hebben, naar huis zullen snellen, aangedaan door de Heerlijkheid van God en dat zij dan de Joden in hun buurt als een offer zullen mee nemen naar Jeruzalem, een offer voor God. En dat God er dan uit hen in dienst zal nemen als priesters en levieten. En dat dan ook Israël de wereld zal vervullen met haar vruchten (Jesaja 66:18-21). Komt het toch nog goed met het Avondland op het laatst: Na met zoveel zegen gezegend te zijn als leider van het christendom, na haar zondeval door de miskenning van Israël, toch aan het einde nog een zionistisch Europa!
met toestemming overgenomen van
