een waardevol cadeau

“Toe nou, maak open!” riep ze al trappelend uit. Mijn dochter keek mij aan met wijd opengesperde ogen vol verwachting en trots. In haar handen, naar mij uitgestrekt, had ze een doosje ongeveer zo groot als een schoenendoos met daarin een tekening vastgeplakt. Ik zeg ‘ongeveer zo groot’ maar eigenlijk bedoel ik ‘precies zo groot’. Want het ìs een schoenendoos, waarin de schoenen zaten die ik vorige week zelf gekocht had.

De tekening, die heeft ze zelf gemaakt, een gekreukeld A4’tje met daarop felgekleurde strepen, glitters en stickertjes van zeepaarden. Gisteren heeft ze daar uren aan zitten werken, met het puntje van haar tong uitgestoken van concentratie. En vandaag krijg ik mijn eigen schoenendoos met de onbegrijpelijke tekening. En vol enthousiasme spoort ze mij aan om het uit te pakken. Genietend bekijk ik de tekening en vol bewondering bekijk ik de dolfijnen en de zeepaardjes.

Het is al jaren geleden en de schoenen heb ik al lang niet meer, maar de tekening heb ik al die tijd bewaard. Heel lang heeft die op mijn muur gehangen en heb ik die vol trots laten zien aan mijn collega’s die mij allemaal niet begrijpend aankeken.

mijn gave aan mijn Vader

Soms zou ik willen dat ik net zo blij kon geven als mijn dochter. Dat ik trappelend van ongeduld en met wijd opengesperde ogen vol verwachting en trots God iets kon geven. Maar dat kan ik niet, want ik heb niets van waarde wat ik Hem kan geven. Alles wat ik kan en doe vervaagt bij wat Hij voor mij heeft gedaan. Mijn gaven zijn, in vergelijking, zonder waarde en soms schaam ik mij zelfs voor wat ik Hem kan bieden want alles wat ik heb is altijd al van Hem geweest.

waardevol!

Totdat ik laatst de tekening van mijn dochter terugvond en ik haar in gedachten weer voor mij zag staan. Het cadeau wat ze mij gaf was mijn eigen schoenendoos, maar de tekening was van haar. Een waardeloos stukje papier vol met onherkenbare pennenstreken, glitters en stickertjes. Geen kunstkenner zou mij er voor betalen, geen juwelier wil het van mij kopen, maar voor mij is het onbetaalbaar.

God is blij met wat wij Hem teruggeven

Hoe waardeloos mijn cadeaus voor God ook lijken, voor Hem zijn ze onbetaalbaar, Hij hangt ze aan Zijn muur en bekijkt ze vol trots. Niet omdat mijn cadeau waardevol is, maar omdat het mijn cadeau is en ik naar mijn beste kunnen het aan Hem heb gegeven. Want God is mijn vader (mijn Abba) en Hij is trots op ons als we voor hem werken, als we willen geven. En daarom moet ik, net als mijn dochter, blij zijn als ik wat kan geven, zelfs al is het een verkreukeld stukje papier met onherkenbare kunst.

Geïnspireerd door een artikel van Sammy Adebiyi en geschreven door Roel.

Geef een reactie