Soms kan het leven wreed zijn of moeilijk. En het lijkt wel alsof het anderen dan voor de wind gaat. Voor wat betreft ongelovigen: dit kan. (Zie ‘de voorspoed der goddlozen’ in Psalm 73) Maar voor Christenen geldt dat niemand een gemakkelijk leventje wordt beloofd. Als kind van God staan wij niet boven onze Meester en als Hij werd vervolg en gesmaad, zullen ook wij vervolging en smaad kennen. Dat kan zich uiten in tegenslagen, moeiten en verdriet of in ziekten. En jouw moeiten kunnen zwaarder lijken dan die van een ander, maar ik ben er zelf van overtuigd dat –als wij zouden kunnen ruilen met een ander- en we de consequenties daarvan zouden kunnen overzien- we voor geen goud zouden ruilen en we liever ons eigen rugzakje met moeiten weer nemen.
Elk mens krijgt de moeiten naar de kracht die hij heeft. En die moeiten kunnen dienen om ons iets te leren of ons karakter te vormen. Soms dienen ze om ons tegen te houden als we onze eigen weg gaan. Hoe dan ook: God doet alle dingen medewerken ten goede. (Romeinen 8:28) Dus ook die ziekte, tegenslag of dat verdriet! En natuurlijk: sommige Christenen lijden omdat ze in een land wonen waar ze hun geloof niet vrijelijk mogen belijden, zoals in Iran of Noord Korea.
Als je een moeilijke tijd meemaakt in je leven dan mag je als kind van God weten dat de Heiland met je meegaat. Hij tilt je niet over het dal, van bergtop naar bergtop, maar Hij is er in het diepste dal en Hij deelt je verdriet. Ook als je dat op dat moment niet merkt. Zelf heb ik die ervaring ook in de jaren van de burnout en het herstel daarna. Temidden van angst, verdriet en onbegrip is er dat zeker weten dat je gedragen wordt, ook al merk je het niet meteen. De rust en de vrede van de Heilige Geest.
Vandaag een getuigenis wat Jose stuurde als reactie op ‘voorbede gevraagd’ voor Benny. Ze vertelt daarin van de ziekte en problemen die haar man meemaakte en waardoor ze als gezin een moeilijke tijd meemaakten. Maar ook een tijd die hen dichter bij elkaar bracht en hen als gezin hechter maakte. En eveneens was deze hele periode voor hen een toenadering tot hun Heer en Heiland. Bemoedigend om te lezen!
Het verhaal van Jose en Rob
In juli 2009 is mijn man Rob geopereerd aan zijn heup. Vanwege de ziekte van Bechterew (een reuma-aandoening) waren zijn heupen helemaal versleten en kon hij nog nauwelijks lopen. De operatie is gedaan in het Radboudziekenhuis in Nijmegen, omdat ze daar de expertise hebben om mensen met Bechterew een nieuwe heup te geven. Deze operatie verliep goed, na 5 dagen was Rob weer thuis en kon hij beginnen aan revalidatie. Na 6 weken kwamen we op controle bij de orthopeed. Die was zo tevreden dat hij zo snel mogelijk de andere heup wilde vervangen, omdat die zo slecht was dat dat de verdere revalidatie in de weg stond. We waren op een vrijdag op controle, zondags kon Rob al opgenomen worden en ‘s-maandags geopereerd. Rob wilde dat wel, de eerste was zo goed gegaan dat we zoiets hadden van: opereren, revalideren en dan zijn we rond de Kerst overal vanaf. Rob zou pijnvrij zijn en weer redelijk rechtop kunnen lopen.
De operatie verliep weer goed en de eerste 3 dagen was er niks aan de hand. Rob scharrelde alweer wat rond met krukken op de afdeling en voelde zich goed. ‘s-Woensdags werd hij echter ziek: hoge koorts en shockrillingen en zich hondsberoerd voelend. Er werd van alles onderzocht maar niks gevonden. Donderdags en vrijdags ging het weer stukken beter en er was zelfs al sprake van dat hij het weekend naar huis zou mogen. In de nacht van zaterdag op zondag werd hij weer vreselijk ziek: koorts boven de 40 gr en weer shockrillingen. Vroeg in de ochtend werd ik gebeld door de verpleging of ik wilde komen. Rob was zo ziek en had me nodig….. Ik ben met mijn zoon in de auto gesprongen en naar Nijmegen gereden. In het ziekenhuis trof ik Rob dood- en doodziek aan. Artsen liepen zijn kamer in en uit en er werd druk gezocht naar de oorzaak. De orthopeed die hem geopereerd had, had dienst en besloot ‘s-middags tot een nieuwe operatie. Hij had het vermoeden dat er bacteriën bij de prothese zaten en een operatie was onvermijdelijk. Vreselijk vond Rob dat. Opereren is bij hem een heel circus: door de Bechterew is hij moeilijk te intuberen en dat moet altijd gebeuren terwijl hij nog niet onder narcose is…..
Laat in de middag is hij naar de o.k. gebracht en heb ik met mijn zoon zitten wachten. Het duurde vreselijk lang tot we iets hoorden en om een uur of half 10 kwam de orthopeed, samen met een orthopeed in opleiding, me halen en bracht me naar een kamer waar we alleen zouden zijn. Ik kreeg het ijskoud en wist meteen dat er iets niet goed was……
De orthopeed vertelde dat er tijdens de operatie van alles mis ging: Robs hartslag daalde gigantisch en de bloeddruk viel bijna weg….hij was bijna niet meer te beademen….. Met man en macht hebben ze hem uiteindelijk gestabiliseerd en toen naar de intensive care gebracht. Ik schrok natuurlijk enorm toen ik dat hoorde en wilde maar een ding: naar hem toe! Ik ben toen naar de IC gebracht en daar zag ik hem: kunstmatig in slaap gehouden en kunstmatig beademd en vol met infusen en slangen en slangetjes……afschuwelijk om te zien. Ik vroeg nog aan de verpleegster die hem toen verzorgde of deze opname voor een nachtje was en zij antwoordde heel tactisch dat dat nog even bekeken moest worden.
[note]
Ondertussen waren vrienden van ons naar het ziekenhuis gekomen en hebben me toen naar huis gebracht. De periode erna is er zoveel gebeurd, dat dat niet letterlijk te beschijven is, dus ik geef een beknopte weergave.
[/note]
De eerste week op de IC werd Rob steeds zieker en zieker en bleek dat hij vol zat met bacteriën: bij de prothese, in de blaas, in de longen en in de bloedbaan, wat weer een sepsis (bloedvergiftiging) veroorzaakte. Hij kreeg een longontsteking en op een gegeven moment functioneerden zijn nieren bijna niet meer, zodat overwogen werd om hem aan de dialyse te leggen. Ook werd de ESBL-bacterie bij hem ontdekt. Na drie weken maximale beademing en kunstmatig in slaap te zijn gehouden, waren zijn longen zo ziek dat hij eigenlijk niet meer te beademen was.
Al die tijd heeft hij gezweefd op het randje van de dood…..de artsen en verpleging deden alles om die afschuwelijke bacteriën te bestrijden, maar niets hielp goed genoeg. Ze wilden hem toen op zijn buik leggen, omdat je dan andere longvelden kan beademen. Twee dagen hebben ze overlegd en nagedacht, want een Bechterew-patient kan eigenlijk niet op zijn buik liggen. Er was geen keus…..of niet op de buik en dan zou hij overlijden….of op de buik met alle risico’s van dien. Het werd dus buikligging op een speciaal ‘zandbed’ en na 24 uur bleek dat dat heel goed was voor de longen. Toen moest Rob weer even gedraaid worden vanwege noodzakelijke verzorging (bedenk dat hij vol zat met infusen, slangen en een intubeerslang…). Dit draaien en verzorgen zou ongeveer een uur duren en ondertussen zat ik te wachten in de familiekamer. Het uur werd 2 uur en uiteindelijk kwam de IC-arts met een heel gevolg achter hem aan de familiekamer ingelopen. Andere mensen werden weggestuurd en de deur ging op slot…….. Ik kreeg het ijskoud en wist meteen dat er iets goed fout was…..ik hoefde ook maar naar het gezicht van de IC-arts te kijken en wist dat mijn vermoeden juist was……de beste man was zenuwachtig en ik zag wanhoop op zijn gezicht…… Hij vertelde me dat er tijdens het draaimoment iets fout was gegaan in Robs nek…..Hij had een knak gevoeld in zijn handpalm……kortom: Rob had zijn nek gebroken…………
Ik was verbijsterd en kon alleen maar huilen….. Rob was ondertussen al naar de ct-scan geweest en daarop was goed te zien dat er een wervel helemaal doormidden was. De volgende dag is er een zgn. haloframe aangebracht: een enorm geval dat met pinnen in je hoofd vastzit en met een korset om je lichaam de boel fixeert. Dat ding moest 3 maanden blijven zitten……Rob moest nu wakker worden, om te weten te komen of hij een hoge dwarsleasie zou hebben…… Dat wakker worden heeft een week geduurd……Een HEL was die week…… Na een week bewoog hij heel voorzichtig een paar vingers en uiteindelijk steeds meer. Alleen zijn rechterbeen niet. Rob had totaal geen spierkracht meer en kon niets…. Een neuroloog heeft het rechterbeen onderzocht en toen bleek dat er een grote aanstuurzenuw kapot was. Vanaf zijn knie kan hij zijn been en voet niet meer bewegen….Na een tijdje bleek ook dat de heupen en de rechterknie aan het verkalken waren.
Al met al heeft Rob 6 weken op de IC gelegen, waarvan 5 beademd. Daarna nog eens 5 weken op de afdeling orthopedie en daarna 2 maanden in revalidatiecentrum Blixembosch in Eindhoven. Toen mocht hij naar huis……..rolstoelgebonden en veel hulp nodig hebbend. Toen begon voor ons het acceptatie-proces en dat was heel moeilijk……maar uiteindelijk leer je hier ook mee omgaan.
|
Rob is een enorme vechter en doordouwer. Nu zijn we zo ver dat hij iedere dag weer 7 uur werkt. Hij kan geen auto meer rijden, dus ik breng en haal hem iedere dag. Veel dingen kan hij niet meer, dus we hebben iedere dag thuiszorg om te helpen met douchen en aankleden. Ons leven is compleet veranderd. We kunnen er goed mee omgaan, maar er zijn ook dagen dat het zwaar is……Ik heb alle facetten van emoties gehad: verdriet, angst, boosheid, vertwijfeling etc. etc. We weten dat het leven soms heel zwaar is, maar als gezin zijn we enorm hecht geworden. Onze kinderen waren een enorme steun voor ons en zijn dat nu nog en we zijn dankbaar dat we zulke lieve (schoon)-kinderen hebben. |
 |
Onnodig te zeggen dat ons geloof natuurlijk ook een enorme steun is voor ons. Het heeft ons door die hele ellendige ziekenhuis- en revalidatiecentrum-periode geholpen en ook nu elke dag helpt mijn geloof in God me er doorheen. Ook al snap ik niet waarom dit alles gebeurd is…. Het is een lang verhaal geworden en ik wil niemand ongerust maken, maar soms gaan de dingen anders dan je zou wensen en overkomen er je dingen die je gewoon niet snapt…
Op 11 juli moet ikzelf geopereerd worden en krijg ik een totale knieprothese. Het is een heel georganiseer om alles hier draaiend te houden, maar ook nu staan onze kinderen voor ons klaaar en ook diverse vrienden uit onze gemeente. Ik zou het heel fijn vinden als er voor mij ook gebeden wordt, want ik ga niet echt onbevangen de operatie in……er zit toch wel wat schrik bij mij……ik hoop en bid dat alles goed zal gaan.
