Laatst heb ik een prachtig boek gelezen.
Hieronder geef ik dat (zeer verkort) in mijn eigen woorden weer,
met de bedoeling elke lezer op te wekken ook dit boek te gaan lezen.
Het zat Todd Burpo, dominee in Nebraska, de laatste tijd echt niet mee. Bij een sliding tijdens een honkbalwedstrijd brak hij zijn onderbeen en enkel. Een lange tijd van revalidatie volgde. En in die tijd kreeg hij last van nierstenen. Toen deze pijnlijke kwaal begon te genezen en het gips van zijn been mocht, openbaarde zich een voor een man vreemde ziekte: een beginnende vorm van borstkanker. Naast alle lichamelijke problemen had dit het gezin ook financiële problemen gebracht. In Amerika is een goede ziektenkostenverzekering niet vanzelfsprekend en de ziekenhuisrekeningen hadden de spaarrekening geplunderd en het gezin berooid achter gelaten. Todd kreeg een klein salaris als predikant maar hij verdiende het merendeel van zijn inkomen met zijn zaak in industriële garagedeuren. En de afgelopen zeven maanden had hij niet kunnen werken…
vader en zoon in 2003
Todd en zijn vrouw Sonja hebben in 2003 twee kinderen, Cassie,een meisje van zes jaar en Colton een jongetje van 3 (bijna 4) jaar. Om te vieren dat er een kentering leek te zijn gekomen in alle tegenslagen besloot Todd, die in Colorado naar een districtsvergadering van de Wesleyan Church moest, zijn gezin mee te nemen om samen enkele dagen er uit te zijn.
Twee dagen voor vertrek werd Colton ziek. Hij klaagde over buikpijn en had last van koude rillingen en koorts. De arts die zij raadpleegden merkte op dat er buikgriep heerste. Die nacht zaktee de koorts en de volgende dag was de buikpijn over. Het uitstapje kon doorgaan!
Zodra de gelegenheid zich voordeed gingen zij met de kinderen naar de vlindertuin en een paviljoen met insecten en grote spinnen. Eng, maar de kinderen hadden er toch van genoten. De volgende dag zag Colton bleekjes en klaagde over buikpijn. Ook zijn zus Carrie had buikpijn. Dus toch de buikgriep! Colton moest overgeven en hij bleef dat doen, elk half uur. De volgende dag voelde Cassie zich alweer wat beter, maar Colton bleef overgeven en ziek zijn. Ze besloten om terug te gaan naar huis.
Daar gingen ze meteen door naar het ziekenhuis, waar Colton meteen werd onderzocht. Todd en Sonja opperden dat het misschien de blindedarm kon zijn, omdat in hun beide families blindedarmontstekingen nogal eens voorgekomen waren. De arts schudde zijn hoofd en vertelde hen dat hij aan het aantal witte bloedlichaampjes kon zien dat het geen blindedarmontsteking was.
Colton werd zieker en zieker. Na de tweede dag in het ziekenhuis schrok Todd toen hij zijn zoontje zag. Als dominee had hij vaak aan een sterfbed gezeten en hij herkende de symptomen van een naderende dood. De huid wordt gelig en vaal, de ademhaling gaat moeizaam en de blik in de ogen is leeg. Todd had dit bij hoogbejaarden gezien; nu zag hij het bij zijn driejarige zoon: de schaduw van de dood.
Drie dagen lang was Colton onderzocht geweest en geen enkel resultaat; geen enkele behandeling. Ze besloten hun zoontje over te brengen naar het grotere ziekenhuis in de buurt. De kinderarts daar onderzocht hun zoontje en liet meteen ct scans maken. Todd zag dat de schaduwen rond Coltons ogen zwaarder waren geworden en donkerpaars van kleur. Bovendien huilde hij niet meer. Hij lag daar maar, stil..
De uitslag kwam snel: Colton bleek een gebarsten appendix te hebben. Het was inderdaad toch een blindedarmontsteking geweest en, nu de appendix was gebarsten, kwam er al enkele dagen pus en andere vuiligheid in de buikholte. Een zeer gevaarlijke situatie. Colton moest meteen geopereerd worden. Toen hij werd weggereden werd hij wakker en schreeuwde om zijn papa.
Todd en zijn vrouw waren in een wachtruimte, maar Todd hield het daar niet uit. Hij zocht en vond een lege ruimte waar hij kon bidden en huilen. Alle ellende van de afgelopen zeven maanden en nu, net nu alles wat beter leek te gaan… Golven van wanhoop, woede en frustratie golfden door hem heen. Die woede richtte hij op God. “Waar bènt U? Waarom behandelt U Uw dienaar zo? Neemt U me, na die gecompliceerde beenbreuk, de nierstenen en de borstkanker nu ook nog mijn zoon af?”
De operatie was goed verlopen. De buikholte was schoon gemaakt en Colton was uit de narcose ontwaakt en hij riep om zijn vader. Ze mochten even bij hem. Een week volgde waarin de wond gedraineerd moest worden. Aan het eind van die week een onheilspellend bericht: er was een nieuw abces in de buikholte. Er moest opnieuw geopereerd worden. De schaduw des doods was al lang van Coltons gezicht verdwenen, maar toch was dit weer een nieuwe zorg. Daar kwam bij dat Colton lang niet echt had gegeten en er ondervoed uit begon te zien.
Na de tweede operatie bleek dat Coltons darmen niet meer goed werkten. Daardoor kreeg hij opnieuw vreselijke buikpijn. De arts vertelde hen dat het beste wat kon gebeuren was, dat Colton een windje kon laten. Het kind lag nu al weer vier dagen na zijn tweede operatie met vreselijke buikpijn vanwege de niet werkende darmen. Toen oudsten van de gemeente waar Todd als predikant werkte, belden en vroegen waarvoor ze konden bidden, vertelde Todd wat de arts had gezegd. En misschien wel voor de eerste maal in de geschiedenis bestormden mensen de hemelpoort met gebeden voor … een wind.
Nog geen uur later werd het gebed verhoord. Tot opluchting van de kleine Colton, die zijn buikpijn voor de eerste maal in dagen voelde zakken. Twaalf uur later trof de arts op zijn ronde een broodmager, maar in zijn bed spelend kind aan. Onderzoeken wezen uit dat de ontstekingen verleden tijd waren. De arts was verbaasd en de verpleegkundigen kwamen allemaal langs om te kijken naar dit kind wat zo wonderlijk snel was hersteld na zo’n zware en gevaarlijke periode.
Vier maanden later reden ze lang het ziekenhuis waar Colton was geopereerd. Todd vroeg hem of hij nog wist dat hij daar gelegen had en zijn moeder vroeg hem of hij nog wist hoe het daar was. Ja, dat wist hij nog wel. “Daar hebben de engelen voor me gezongen” antwoordde hij en hij vertelde dat de engelen een zondagschoolliedje hadden gezongen wat hij wel kende: “Jesus loves me, this I know, cause the Bible tells me so!” Todd vroeg hem waarom de engelen hadden gezongen en Colton antwoordde zonder aarzelen: “dat vroeg de Heer Jezus aan hen, omdat ik zo bang was.” “Waar was Jezus precies?” vroeg Todd. Colton keek hem een beetje verbaasd aan: “ik zat bij Hem op schoot!”
Beide ouders zaten even met de mond open. Toen vroeg Todd weer: “was dat in het ziekenhuis? Weet je dat zeker?” Colton keek hem aan: “Ja, in het ziekenhuis. Jij was aan het bidden en mama was in een andere kamer aan het bellen”. Verbouwereerd vroeg Todd: “Hoe weet jij nou wat mama en ik deden??” en Colton zei nuchter: “omdat ik jullie kon zien. Ik zag dat de dokter met me bezig was en toen zag ik jou bidden en mama bellen”. Vol schaamte realiseerde Todd zich wat en hoe hij had gebeden; hoe hij vol bitterheid en verwijt had gebeden naar de Heer, Die op dat moment zijn zoon Colton op schoot nam om hem te troosten…
Enkele maanden gingen voorbij. Todd was hezig met het regelen van een uitvaart en blijkbaar had de vierjarige Colton hem erover horen praten, want hij trok zijn vader aan de mouw en vroeg wat een uitvaart was. Todd legde het zijn zoon zo goed mogelijk uit en besloot met “… en de familie komt naar de kerk om afscheid van die meneer te nemen”. Coltons ogen werden groot. “Had die meneer Jezus in zijn hart?” informeerde Colton dringend. “Dat moet!! Dat moet, want anders komt hij niet in de hemel!”
De dag erna kwam Colton er op terug en vroeg hij opnieuw of die overleden meneer de Heer Jezus in zijn hart had gehad. Zijn vader kende die meneer niet en wist het dus niet. Tot hun verbijstering raakte Colton helemaal overstuur. Hij was niet tot bedaren te brengen, bang als hij was dat die meneer misschien de Heer Jezus niet had gekend…
Op een dag speelde Colton met een aktiefiguur toen hij over zijn schouder vroeg: “pap, wist jij dat Jezus een neef heeft? De Heer Jezus vertelde me dat Zijn neef Hem had gedoopt.” Todd knikte bevestigend. “Dat klopt, Johannes de Doper was Zijn neef en hij heeft Hem gedoopt.”
“Hij was ook erg aardig” zei Colton en hield een plastic paard omhoog. “Wist je ook dat Jezus een paard heeft? Een heel mooi paard met allerlei kleuren”. Het duizelde Todd. Vertelde zijn zoon hem nu zojuist dat hij Johannes de Doper had gezien? “waar zag je dat paard dan?” vroeg hij. “in het ziekenhuis?” Colton keek hem verbaasd aan. “Nee, natuurlijk niet!” zei hij “in de hemel natuurlijk! In de hemel zijn een heleboel kleuren!”
Het liet Todd niet los. De dingen die zijn zoontje zei, vertelde hij met de vanzelfsprekendheid van een ooggetuige. Op een dag vroeg Todd hem naar de Heer Jezus. Hoe zag Hij er uit? Colton kneep zijn ogen tot spleetjes. “Hij heeft haar op Zijn gezicht” (Colton kende niemand met een baard) “En Zijn ogen… die zijn zó mooi!! En Hij draagt een gouden ding op Zijn hoofd!” Hij maakte met zijn handen een cirkel boven zijn eigen hoofd. “en Hij heeft stiften pap”.
Het bleef even stil, terwijl Todd die laatste informatie probeerde te verwerken. Toen ging hem een licht op. “stiften?” vroeg hij “je bedoelt stiften waarmee te kunt kleuren?” Colton knikte ijverig. “Ja, het zat allemaal op Zijn handen”. Todd zweeg even en vroeg toen voorzichtig: “alsof Hij had geknoeid met die stiften?” en toen zijn zoontje bevestigend knikte “waar zaten die vlekken dan?” Colton spreidde zijn hand uit en wees op de handpalm. “Daar papa, en aan Zijn andere hand ook. En ook op Zijn voeten”.
Dit soort verhalen bleven komen. En op een dag vroeg Todd aan de kleine man: “ik begrijp iets niet Colton. Om in de hemel te komen moet je toch eerst dood gaan?” (er was in het operatieverslag geen melding van gemaakt; zijn hartje was blijven kloppen). Maar Colton antwoordde ook nu weer zonder aarzeling. “Ja papa, ik ben dood geweest. Maar alleen maar een heel klein beetje”. Opeens ging hij weer verder. “Papa, weet je nog dat ik jou riep, toen ik na de operatie weer wakker werd?” Dat wist Todd zeker nog; het was het mooiste geluid geweest was hij ooit hoorde: een leventeken! “De Heer Jezus had gezegd dat ik weer terug moest” ging Colton verder, omdat Hij jouw gebed eerst wilde verhoren.
Dat opstandige, verwijtende gebed. Opgezonden door een boze en wanhopige vader, terwijl de Heer Jezus op hetzelfde moment zijn zoontje op schoot had. Een gebed, verhoord ondanks alle verwijten, kritiek en boze toon. Door de Heer Jezus Zelf, Die hem zijn kind terug gaf. Wat een onverdiende genade.
Todd ging een klant bezoeken voor de maten van een garagedeur die hij zou leveren. Colton zat naast hem in de pickup toen hij vroeg: “pap, jij had toch een opa die je Pop noemde?” Het klopte. Pop was de vader van Todd’s moeder geweest en Todd en zijn opa waren dikke vrienden geweest tot Pop stierf. Todd was toen nog een klein ventje geweest. “Hij is erg aardig” glinlachtte Colton. Todd reageerde neutraal. “Ja, dat was hij zeker. Toen ik klein was logeerde ik bij hem en oma en dan mocht ik op de trekker zitten”. “Ja” zei Colton, “dat vertelde hij. En ik mocht, net als jij vroeger, bij hem logeren”. “Wat deden jullie als het donker werd?” informeerde zijn vader. Colton keek opzij, verbaasd dat zijn vader zoiets niet wist. “in de hemel wordt het nooit donker pap!”
Thuis gekomen liet Todd zijn zoontje een foto zien van zijn opa Pop. Tot zijn teleurstelling antwoordde Colton echter, dat ‘zijn’ Pop veel jonger was geweest en geen bril droeg. Todd belde met zijn oma en vertelde het verhaal. Opa Pop was al heel lang dood, maar toch had hij blijkbaar zijn achterkleinzoon herkend, die tientallen jaren na zijn overlijden was geboren. Oma stuurde een oude foto op van Pop, toen hij 29 jaar was. “Ja, dàt is hem!!” zei Colton enthousiast.
Het werd herfst. Todd en Sonja lieten hun zoontje elke zondagschooltekening, schilderij of een ander soort plaatje van Jezus zien, maar altijd schudde hij zijn hoofd. Nee, dat was niet de Heer Jezus. Op een dag sneed Colton een nieuw onderwerp aan. “Mam” begon hij, “ik heb twee zusjes”. Sonja reageerde verbaasd. “Nee,” weersprak ze hem, “hoe kom je daar nu bij? Carrie is je zus en meer niet!” Maar Colton schudde halstarrig zijn hoofd. “Nee” zei hij “ik heb twee zusjes. Eén is in jouw buik doodgegaan.” De tijd leek even stil te staan. “Wie heeft je dat verteld Colton?” vroeg Sonja. “dat van die dode baby?” Colton antwoordde opgewekt. “Dat heeft ze zelf verteld mama. Ze zei dat ze in jouw buik was doodgegaan.”
De tranen schoten Sonja in de ogen toen ze aan die ene miskraam dacht. Colton, die de tranen in zijn moeders ogen ziet, troostte haar. “Het is niet erg mam. God zorgt voor haar.” Sonja slikte haar tranen weg en vroeg “wat bedoel je? Zorgt de Heer Jezus voor haar?” “Nee, God de Vader zorgt voor haar!” antwoordde Colton. Uiteraard vroegen de ouders door over hun baby, die blijkbaar in de hemel woonde. Colton vertelde dat ze iets jonger was dan Cassie en dat ze lang bruin haar had. En ook dat ze hem telkens knuffelde; iets wat hij niet zo leuk vond, want hij hield niet zo van knuffelen… Gevraagd naar haar naam vertelde hij dat zij geen naam had. “Die hadden jullie niet aan haar gegeven mam”. Het klopte. Ze hadden niet eens geweten dat het een meisje was geweest.
Toen Todd zich weer eens voorbereidde voor de preek van die zondag stelde Sonja de kinderen voor (het waren er inmiddels drie sinds de kleine Colby was geboren) om voor papa te bidden zodat hij zich goed zou kunnen voorbereiden op de preek. Op dat moment zei Colton weer iets wonderlijks: “ik zag dat papa kracht van Boven kreeg”. Toen zijn moeder doorvroeg verduidelijkte hij: “Het is de Heilige Geest. Ik heb het gezien. Er gaat een kracht van Boven naar hem toe als hij in de kerk spreekt”.
schilderij van de Heer Jezus, geschilderd door de toen 8 jarige Akiane-Kramarik
Tot zo ver een korte samenvatting van het prachtige boek ‘De jongen die in de hemel was’ van Todd Burpo. ISBN 978 90 5804 087 9 Een aanrader!
Lang niet alles wat in dit boek is opgetekend heb ik hier verteld. Colton vertelde hoe hij in de toekomst had gezien en een komende oorlog had gezien. Hoe de engelen zwaarden droegen omdat ook de satan nog in de hemel kwam. En ja, Colton had hem ook gezien. Maar als satan ter sprake kwam kwamen er boze rimpeltjes boven zijn ogen en zweeg hij verder.
Vermeldenswaard is nog dat er nòg een kind is, wat de hemel heeft gezien. Haar naam is Akiane Kramarik. Dit meisje had sinds haar vierde ‘visioenen’ van de hemel. Wonderlijk is, dat zij vanaf dat moment begon te schilderen en schitterende schilderijen maakte. Op haar 8e maakte zij een schilderij van de Heer Jezus. (Hierboven afgebeeld) Opvallend is dat ook zij zo enorm onder de indruk was van de ogen van de Heer Jezus. “die zijn zó mooi!!”
Todd heeft dit schilderij aan Colton laten zien. Colton bestudeerde het schilderij minuten lang zonder iets te zeggen. Daarna zei hij zacht “Ja, dit is Hem.”