Laatst las ik een krantenbericht over een stagiaire in een ziekenhuis die bij het toedienen van medicijnen een vergissing maakte. Ze haalde twee patiënten door elkaar. Het betrof twee zwangere vrouwen; de één kwam voor een medicijn tegen vroeggeboorte en de ander kwam voor een abortus en zou
een voorbereidend ‘medicijn’ krijgen. Afschuwelijk; het kindje van de eerste vrouw was niet meer te redden en stierf. Het kindje van de tweede vrouw zal ook gestorven zijn; dat was immers de bedoeling geweest, maar dat vertelt de krant verder niet. Als ik de reacties lees van lezers begrijp ik iets niet. Men reageert over het algemeen met woorden als ‘afschuwelijk, walgelijk, weerzinwekkend, stom mens die stagiaire’ en zo voort. De verontwaardiging over de dood van de ongeborene is groot. Maar wat nu als er geen vergissing was gemaakt? Zou de verontwaardiging over de dood van het bewust geaborteerde kindje dan nèt zo groot zijn geweest?
Even voor de duidelijkheid
Als we spreken over abortus, dan bedoelen we vaak abortus provocatus. Abortus betekent: een voortijdige geboorte. Een zwangerschap die misloopt, eindigt in een miskraam. Dat is een spontane abortus, maar dan niet vrijwillig en tot groot verdriet van de ouders. Bij de abortus provocatus wordt de zwangerschap doelbewust beëindigt door medicatie of medisch ingrijpen. Als ik het hierna heb over ‘abortus’ dan bedoel ik de bewust veroorzaakte zwangerschapsafbreking.
Baas in eigen buik
Abortus is een onderwerp waar de meningen behoorlijk over zijn verdeeld. Mensen, die zichzelf als progressief’ betitelen, vinden vaak dat de vrouw baas is in eigen buik. Nou ben ik het dáár wel mee eens. Ieder mens mag zelf weten wat hij/zij eet. Maar zó wordt het natuurlijk niet bedoeld. Met ‘baas in eigen buik’ bedoelen ze ‘baas over het leven van een ander mens’. Dàt er leven ontstaat gaat altijd vooraf door seksuele gemeenschap. En dat is de eigen beslissing. Als er dan door bevruchting een nieuw mensenkind ontstaat, waarom zouden wij dit leven dan mogen afbreken?
Hééft de mens dat recht?
regelgeving
Elke dag sterven vele, vele kinderen in de moederschoot. Onze regering heeft abortus gelegaliseerd. Het onderbreken van de zwangerschap mag tot de draagtijd van 24 weken. (in België 12 weken) Er zijn ook voorwaarden aan gesteld. De vrouw in kwestie heeft een gesprek met een arts, die haar moet vragen of ze er helemaal zeker van is. Hoewel er oorspronkelijk een reden moest worden aangegeven om tot abortus over te gaan, gaan de meeste artsen ertoe over als blijkt dat de vrouw zelf al een weloverwogen beslissing heeft genomen. En er is een bedenktijd van 5 dagen. Een reden voor de abortus hoeft men niet langer op te geven. De ziekte(!) kostenverzekering vergoedt ‘de behandeling’. Men spreekt over ‘een vrucht’. Dat praat wat makkelijker; een appel of sinaasappel gooi je nu eenmaal makkelijker weg dan een kind. En natuurlijk is een kind ‘de vrucht van de moederschoot’. Een zegen van God. Maar zó is het niet bedoeld in de voorlichting van de overheid omtrent abortus.
een beetje slijm of.. een kindje?
Waarom mag een kindje gedood worden tot 24 weken na de bevruchting? Waarom niet 26 weken na de bevruchting? Waarom is laatst een vrouw veroordeeld die tot vier maal toe haar pasgeboren kindje had vermoord? Wat is dan het verschil met al die vrouwen die tot abortus besluiten en het voor de 24e week laten uitvoeren? Het antwoord wat meestal gegeven wordt, is dat na de 24e week het kindje een bewustzijn heeft. En dan dus pas een mensje is. Veel mensen verkeren dan ook in de veronderstelling dat bij abortus wat slijm wordt weggehaald. Is dat ook zo?
| drie weken
Het hart in aanleg klopt al vanaf de 21e dag. vier weken het geslacht van het kindje is bepaald. Er zijn stamcellen (de eerste aanleg) aangemaakt voor botten, huid, spieren en organen zoals lever, nieren en darmen. De ontwikkeling van de wervelkolom is al te zien. |
 |
| Zes weken
Het ongeboren kind ontwikkelt zich van boven naar beneden. De hersenen eerst en de benen en tenen het laatst. Het heeft nog geen echte botten, alleen kraakbeen. Het hart klopt 140 – 150 keer per minuut. Het kind heeft al een mond met lippen en het begin van de tong. De voeten ontwikkelen zich. De vingers en tenen zijn er al, maar zijn nog niet gescheiden. Langzaam ontwikkelen zich reuk en smaak. |
 |
| Acht weken
Na 8 weken spreken we van foetus omdat alle organen in beginsel aanwezig zijn. Zenuwbanen hebben zich gevormd. Iedere minuut ontstaan er zo’n 100 000 nieuwe zenuwcellen. Aan het hoofd zijn oortjes ontstaan. De vingers en tenen zijn helemaal gevormd. Vanaf de 8e week worden de eerste beencellen gevormd. Het kind kan armen en benen bewegen. Ook zijn gelaatstrekken te herkennen. |
 |
| Elf weken
Het gezicht is helemaal gevormd. De inwendige organen groeien. Ook de spieren ontwikkelen zich. Je ziet de placenta. Om het kind heen zitten de vruchtvliezen gevuld met vruchtwater dat het kind tegen stoten beschermd. Op de foto zie je een bolletje, dat is de dooierzak. Deze zorgt voor de aanmaak van bloedcellen totdat de lever genoeg gegroeid is om deze functie over te nemen. |
 |
| Zestien weken
Het hoofd beslaat nog ongeveer een derde van de totale lichaamslengte, gemeten van kruin tot stuit. De ruggengraat, de nek en het hoofdje kunnen zich buigen om zich aan te passen aan de vorm van de baarmoeder. Door de placenta wordt het kind gevoed en van zuurstof voorzien. Je ziet de navelstreng tussen de armpjes van het kind. De huid is nog zo dun dat je de bloedvaten er doorheen kunt zien. Dit komt omdat het kind nog geen onderhuids vetweefsel heeft. |
 |
| Achttien weken
Het kind kan al op zijn duim zuigen! Door nu al te zuigen leert het hoe het straks uit de fles of aan de borst moet drinken. De vingernageltjes groeien snel. Soms krabt het kind zichzelf en krijgt het schrammetjes. Het kind kan een vuist maken, het duwt en schopt veel. De stembanden zijn ontwikkeld, maar omdat er geen lucht in de baarmoeder zit, kan het geen geluid maken. Het neemt geruis waar. In het bijzonder de hartslag van de moeder en haar stem. |
 |
In dit stadium is het een (weliswaar onvolgroeid, maar toch) compleet kindje. Prachtig geweven door onze Schepper. Het zuigt op z’n duimpje en hoort zijn moeder praten. Het moet groeien, want als het nu geboren zou worden heeft het erg weinig overlevingskansen. Er zijn kinderen geboren met 21 weken + een aantal dagen, die het overleefden en opgroeiden zonder problemen. Het is niet voor te stellen, maar de Nederlandse overheid heeft bepaald dat een kindje als op de onderste foto nog mag worden geaborteerd. Nog zes weken zelfs…..
Een foetus of een (heel klein) mens?
Wanneer 23 chromosomen van de eicel versmelten met 23 chromosomen van de zaadcel is er al sprake van een mens. Biologisch gezien ligt de unieke genetische code van een nieuwe persoon vast: er bestaat zo geen tweede, die heeft nooit bestaan en die zal nooit meer bestaan. Ieder van ons is zelf zo ontstaan. Alle kenmerken van de persoon liggen vast en zullen daarna alleen nog maar ontwikkelen. Vanaf de derde week klopt het hartje al en tijdens de elfde week ontwikkelen de vingers zich met de afdruk die in onze maatschappij juridisch als identificatie van een persoon geldt. Een ongeboren kind is uniek en elke dag die het leeft, bouwt het aan zijn eigen bestaansgeschiedenis. Mag je het leven van een persoon die als ‘ongewenst’ wordt ervaren, beëindigen? Een abortus is immers onherroepelijk en kan nooit ongedaan worden gemaakt, ook niet als er later spijt zou komen.
[important]Hoe gaat dat, abortus?
Bij een zwangerschap tot ongeveer twaalf weken wordt gebruik gemaakt van zuigcurettage. Het kindje heeft armpjes, beentjes, ogen en oren en ziet er al als een klein mensje uit. De botjes zijn echter nog zo zacht, dat zo’n kindje nog met een dikke zuignaald kan worden opgezogen. Stukje bij beetje. Na die tijd kan dat niet meer. Dan snijdt en knipt de arts het levende kindje in stukken die er stuk voor stuk worden uitgehaald. Begrijp je waarom ik er geen foto’s van plaats?
[/important]
adoptie
Artikel 5 van de Wet afbreking zwangerschap bepaalt dat ook de alternatieven voor abortus moeten worden besproken met de vrouw. Het gaat dan om adoptie of om het kind zelf accepteren, dus in beide gevallen om het uitdragen van de zwangerschap. De onderzoekers geven aan dat artsen in veel situaties niet expliciet spreken over de alternatieven voor abortus. (bron: Ministerie van Volksgezondheid) Waarom geven artsen deze mogelijkheid niet aan? Omdat ze ervan uitgaan dat de vrouw in kwestie het allemaal zelf al goed heeft doordacht. Maar waarom niet de zwangerschap (die toch je eigen schuld is) niet uitdragen en je kindje laten adopteren? Waarom liever het kindje dood maken? Er zijn zó ontzettend veel mensen die graag een kindje zouden willen adopteren. Dat kan, maar dan uit Zuid-Korea, de Filppijnen of zo. Waarom niet de ‘ongewenste kinderen’ ‘gewenst’ maken door adoptie?
waarom een abortus?
Soms antwoordt een vrouw dat er nog geen kinderwens is. Misschien is het dan een idee om voorbehoedsmiddelen te gebruiken? Als je dat niet doet, moet je kindje daarvoor dan gedood worden? Het kindje was toch niet slordig of zorgeloos geweest? Soms wordt de financiële situatie opgegeven als reden. Of een jong meisje is in verwachting geraakt. Hoeveel mensen waren heel erg jong toen ze een kind kregen en hebben vervolgens het kindje perfect opgevoed? Hoeveel arme mensen leven er op de wereld die ook hun kinderen moeten voeden? Zeker is Nederland, waar geen mens van de honger omkomt mag dat een reden te zijn om een kind van het leven te beroven.
[tip]makkelijk praten
Misschien denk je: ‘Appie heeft makkelijk praten. Hij zit niet in de ellende waarin ik zit.’ Dat is waar. Maar ook wij, mijn vrouw en ik, waren heel erg jong toen mijn vrouw ons eerste kindje verwachtte. We zaten beiden nog op school. Zeventien jaar oud. Ja, het w? s moeilijk om als kind plotseling volwassen te moeten worden. Het viel echt niet mee, je voorbereiden op een examen terwijl je ’s nachts samen met een huilend babietje zit. We hadden ook zorgen; we hadden geen cent! Maar het k? n! Onze eerstgeborene wordt dit jaar 38 en we zijn vreselijk trots op haar. (Ook op onze twee zoons, die volgden overigens…) En we genieten van ons grootouderschap.
[/tip]
Maar na een verkrachting dan…?
Dit is een argument wat je heel erg vaak hoort. Maar hoeveel procent van alle geaborteerde kinderen werd geaborteerd vanwege een verkrachting? Zwangerschappen door verkrachting zijn uiterst zeldzaam. Een Amerikaanse arts onderzocht dat en kwam op nul komma zes procent. Maar ook dan: de vrouw werd verkracht door een onguur type. Niet door het ongeboren kind. Waarom dan het ongeboren kind laten sterven? Je kunt ook kijken naar de mogelijkheden om zo iemand alle steun te geven om de zwangerschap uit te dragen en het kindje vervolgens laten adopteren. Als de moeder ervoor kiest het kindje te houden, dan wil het feit, dat de vader een verkrachter is, niet zeggen dat het kindje zijn karakter erft. Bovendien wordt het opgevoed door een liefhebbende moeder. Maar laat ik eerlijk zijn: een zwangerschap na een verkrachtig is en blijft een groot en moeilijk probleem. Maar hoe zit het dan met die 9.994 van de 1.000 abortussen waarvan de reden niet een verkrachting was?
Hersteld na abortus
Een abortus is behoorlijk definitief, dus ‘hersteld na abortus’ is een vreemde titel voor dit topic. De informatie die de overheid verstrekt, geeft het beeld dat de moeder zich misschien even wat minder goed zal voelen. En misschien voelt ze zich enkele weken ‘een beetje verdrietig’… Dit is ver bezijden de waarheid. Organisaties die hulp geven aan vrouwen die abortus lieten plegen, vertellen heel andere verhalen. Vaak komt er later (soms jaren later) een diep verdriet en een groot schuldgevoel; vooral nadat de vrouw daarna een kindje heeft gekregen wat wèl gewenst was. Vaak komen dan toch spijtgevoelens en vragen als ‘hoe zou hij/zij er uit gezien hebben’, of: ‘zou dat kindje op dit kindje hebben geleken’? Vrouwen (en mannen) kunnen zich erg schuldig gaan voelen. Ze ervaren verdriet om het kindje wat nooit geboren werd. En dat verdriet klaagt hen aan; het was immers hun schuld dat hun kindje stierf? Maar er is een goede boodschap: je kunt als ouder van een geaborteerde baby herstellen van die abortus!
[warning]heb jij (m/v) een abortus laten plegen?
Heb jij ook een abortus laten plegen en raakt dit artikel je diep? Voel je je schuldig? Heb je een dagelijks, knagend verdriet om je kindje? Door de abortus is niet alleen onrecht geschied tegenover het kindje; ook tegenover de Schepper van hemel en aarde, die de Gever van het leven is, is een grote zonde begaan.
Maar weet je dat jouw schuld kan worden weggenomen?
Door de Enige die schuld kan wegnemen? Kniel neer en belijd je schuld aan God. En vraag Hem om vergeving. God kwam als mens op aarde juist om onze schuld te dragen. Door het offer van de Heer Jezus kunnen ook jouw zonden worden weggenomen. Je mag de schuld en het verdriet bij de Heer leggen. Hij heeft gezegd: ‘komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven’. Matteus 11 vers 28
jullie kindje leeft!
Je mag weten dat jouw kindje leeft! Het zieltje van jouw kindje leeft bij de Heer Jezus. Het heeft een plaats in de hemel! Je zult het kindje terugzien op de plaats waar geen verwijt en geen rouw meer zal zijn! En wees ervan overtuigd dat -als je je zonde hebt beleden- die echt is weggedaan!
[/warning]
[note]
Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid.
1 Johannes 1 vers 9
[/note]
als ik met dit artikel oude wonden heb opengehaald dan spijt me dat vanwege het nieuwe verdriet. Maar toch heb ik dit geschreven. Want er hoeft niet alleen verdriet te zijn; er is genade voor schuld en blijdschap in plaats van rouw.
|
HULP? Stichting Schreeuw om leven hulp van deze stichting: Wij zijn er voor jou! Je bent niet alleen. We willen heel graag naar jou luisteren. We willen met je meedenken, jouw vragen beantwoorden. Bel of mail ons! Wie zijn wij? In het jaar 2000 zijn wij begonnen met hulpverlening aan vrouwen die ongewenst zwanger zijn en aan vrouwen die emotionele of psychische problemen krijgen na een abortus. We zijn hiermee begonnen omdat we vinden dat er weinig voorlichting wordt gegeven over wat abortus is en over de gevolgen van abortus. Het is heel belangrijk dat jij je goed informeert voor je een beslissing gaat nemen die zo’n grote invloed kan hebben op de rest van je leven. Onze hulpverleners zijn getraind om dit werk te doen. We begrijpen je wanhoop, je schuldgevoelens. Je hoeft je niet te schamen en we zullen je niet veroordelen. We luisteren graag naar jouw verhaal. Er is hulp en er is iemand die om je geeft. We willen graag al je vragen beantwoorden en je ook advies geven op medisch gebied. Misschien heb je nog met niemand kunnen praten over je zwangerschap. Misschien voel je je onder druk staan van je vriend of je ouders of anderen. Het is altijd goed om je verhaal kwijt te kunnen. Wij zijn er voor je. |