Ik heb me vanmorgen gedoucht
trok mijn nette kleding aan
ging naar de kerk
en zocht een plekje.
Ik boog mijn hoofd voor het gebed
maar juist toen ik mijn ogen wilde sluiten
zag ik hoe de schoen van de man naast me
mijn schoen raakte en ik zuchtte.
Er was genoeg ruimte en ik dacht
‘waarom zouden onze schoenen elkaar moeten raken?’
Het stoorde me. Zijn schoen raakte mij
maar het leek hem niet te deren.
Het gebed begon: “Onze Vader die in de hemelen zijt”
en ik dacht: “Deze man naast mij heeft geen trots.
Zijn schoenen zijn stoffig en versleten.
Erger nog, er zitten gaten in de zijkant!”
“… in eeuwigheid. Amen” het gebed werd beëindigd.
De schoenenman zei rustig “Amen.”
Ik probeerde me te concentreren
maar mijn gedachten waren bij zijn schoenen.
Als je naar de kerk gaat dan zorg je er toch voor
om er netjes uit te zien? Ik wel in elk geval!
“Nou, dit is zeker niet netjes”
dacht ik terwijl een blik wierp in de richting van de vloer.
Toen het gebed werd beëindigd
begonnen de lofliederen.
De schoenenman zong luid mee
Zijn stem klonk boven andere stemmen uit.
Zijn stem rees tot grote hoogten
En ging resonerend door de kerk.
Zijn handen had hij omhoog!
De Heer kon zeker in de hemel
de stem van de schoenenman horen!
Het was tijd voor de collecte
En ik gooide mijn deel er in.
ik keek toe hoe de schoenenman
diep in zijn zakken reikte.
Ik zag wat hij er uit haalde
wat de schoenenman offerde
en ik hoorde ik een zachte “kling”
toen zijn kleingeld ander geld raakte.
De preek verveelde me eigenlijk tot tranen
en dat is geen leugen.
Het was hetzelfde voor de schoenenman:
want tranen vielen uit zijn ogen.
Aan het eind van de dienst
Zoals hier de gewoonte is
moesten we nieuwe bezoekers begroeten
en hen op die manier bemoedigen.
Ik voelde me op de een of andere manier wat opgelaten
maar ik wilde toch de schoenenman begroeten.
Dus na het slotgebed
Keek ik hem voor het eerst aan en schudde zijn hand.
Hij was oud en zijn huid was rimpelig
en zijn haar was echt een puinhoop
maar ik bedankte hem voor zijn komst
en dat hij hier in de kerk te gast had willen zijn.
Hij zei: “Mijn naam is Charlie.
Ik ben blij u te ontmoeten, mijn vriend.”
Er waren tranen in zijn ogen
maar hij had een grote, scheve grijns.
“Laat het me uitleggen” zei hij,
Terwijl hij die tranen wegveegde
“Ik kom hier al maanden
en u bent de eerste om me welkom te heten!”
“Ik weet dat mijn uiterlijk
niet zo bij de rest past,
maar ik probeer
om er altijd op mijn best uit te zien.”
“Ik probeer altijd schoon te komen en poets mijn schoenen
voor ik aan mijn lange wandeling begin.
Maar tegen de tijd dat ik hier aankom
Is alles vies en stoffig, alsof ik door krijt heb gelopen.”
Mijn hart deed plotseling pijn
en ik slikte om mijn tranen te verbergen
terwijl hij zich bleef verontschuldigen
omdat hij zo dicht bij me was komen zitten.
Hij zei: “Als ik hier ben
Probeer ik iemands blik te vangen zonder dat dat lukt.
En toen dacht ik dat als ik je kon aanraken
dat dan misschien onze zielen elkaar ook even zouden aanraken.”
Ik was even stil
Begrijpend dat wat ik te zeggen zou hebben
hierbij zou verbleken.
En toen sprak ik vanuit mijn hart, niet vanuit mijn hoofd.
“Oh ja, je hebt me aangeraakt” zei ik,
“En je hebt mij geleerd
dat het beste van elk mens
is wat wordt gevonden in zijn hart.”
De rest van wat ik allemaal had gedacht
Zou deze schoenenman nooit weten.
Net als hoe dankbaar ik wèrkelijk ben
dat zijn vieze oude schoen mijn ziel had geraakt.
