Mijn broer Bob woont? in Finland. Hij ging laatst naar India om te helpen bij het opzetten van een nieuwe kerk en school daar. Hij stuurde me een verslag van die reis en ik vond het zó boeiend dat ik het graag met u wil delen!
Eindelijk zijn de emails beantwoord en is de laatste dag voor de herfstvakantie achter me. Tijd om iets meer over India te schrijven. De foto’s die ik stuurde geven jullie al een indruk. Toch zijn er dingen, die moeilijk met woord of foto te vertellen zijn. De hele cultuur is zo anders daar.
Twee weken was ik in Siliguri, tegen de Nepalese grens aan. Ik gaf twee cursussen aan 17 studenten van het Ghorka volk en Bhutanezen. Ik maakte de fout om van te voren veel te lezen over India. Ik had er veel beter aan gedaan om over Nepal te lezen, want de cultuur is in dat gebied Nepalees. Veel vrijer, trotser (nooit onderworpen zoals India) en positiever. De cursussen verliepen zoals gehoopt. Met vertaling was het langzaam, maar misschien was dat wel goed ook. De studenten waren allemaal Bible women en evangelisten. Mensen dus, die in de praktijk staan en daarop gerichte vragen weten te stellen. Prima zo.
De situatie van de Christenen in Orissa en andere deelstaten was het gesprek van de dag. Toch was er geen angst. West-Bengal is communistisch en de politici willen geen problemen vanwege de religie. Het is ook veel buddhistischer dan in Orissa en buddhisten zijn vredelievender. De heenreis ging voorspoedig. Alleen op het vliegveld bij Siliguri moest ik flink wachten op iemand, die me af had moeten halen. Hij had de nodige gegevens niet gekregen en zo bleef ik zitten tot ik hem aan de telefoon kreeg. Toch fijn, die mobieltjes tegenwoordig!
Na de eerste week maakte ik een rondreis van een dag van Siliguri naar Darjeeling (jawel, van de thee) en via de Nepalese grens weer terug. Prachtreis! De weg is vol dieren en gaten: geiten, honden, koeën, apen en kinderen. Het verkeer is ongelofelijk. Iedereen probeert de gaten te ontwijken en iedereen anders in te halen.
Daarbij moet getoeterd worden — verplicht. Lawaai van je welste. De mensen hangen aan de autos en zitten op de daken van de bussen. Alles lijkt te kunnen en te mogen. Dat levert een hoop ongelukken op. Daarmee zijn sommige hindoes wel tevreden, als b.v. een koe aangereden wordt. Die mag dan wèl opgegeten worden. Worden er niet genoeg koeën op die manier geslacht, dan drijven ze een koe een rotswand af en organiseren zo een geschikt ongeluk.
De natuur is ongelofelijk rijk. De foto’s doen daar echt geen recht aan. Helaas regende het nogal en kon ik de hogere Himalaya niet zien. Die bergen zijn vanuit Siliguri met goed weer wel te zien. Op sommige foto’s vanuit het centrum zijn de ‘foot hills’ te zien. Ik had aan mijn tolk gevraagd een dag te organiseren? zoals hij dat zelf zou willen. Ik wilde zien waar die mensen trots op zijn.
Ik bezocht zo een aantal kerkjes en dominees, het dierenpark van Darjeeling, het instituut van de Himalayas, het graf van drie van onze zendelingen (in de stortregen — kijk maar eens naar die foto), de thee plantages, het monument voor gesneuvelde Ghorkas, de Nepalese grens en een kunstmeer vlak aan die grens. Een drukke en indrukwekkende dag! Op zondag mocht ik in de kerk spreken. Die zat stampvol.
Mannen links en vrouwen rechts. Vrouwen met een doekje op hun hoofd. Schoenen worden bij de ingang achter gelaten. De kollekte wordt niet opgehaald, maar de mensen lopen langs een speciale doos om daar hun gaven in te doen. Vrouwen brengen zakken met rijst en die worden gezegend. Alles heel anders, maar heel oprecht en ik voelde me prima thuis. Die gewoontes werden ze bijgebracht door Schotse Presbyterische zendelingen, die al in dat gebied waren voor onze zendelingen eind 1800’s kwamen.? De kerk is in één van de vier gebouwen die samen het centrum vormen. Het is de centrale kerk voor dat gebied, het bureau van het kerkgenootschap, de school, een conferentie oord en woning voor Rev. Rumba en zijn familie. Hij leidt het geheel.
Met mijn tolk Navin bezocht ik een avond de oude markt van de stad en zijn familie. Die markt is een dringen en schreeuwen van jewelste — ook ’s avonds. Ik voelde me flink bekeken. Als lange blanke maak je indruk, ook zonder camera! Helaas bezochten dieven het centrum. De kerk is nu hun grote nieuwe mixer, de kabels van de mixer naar de luidsprekers en het keuken gerei kwijt. Ik kon ze helpen met het gerei (grote potten en pannen), maar ze zijn nog zonder geluidsinstallatie. Al met al een schade van 1000 euro. De locale dienders wilden wel wat doen — tegen bakshees. De aanklacht moest wel weer ingetrokken worden om verdere schade te voorkomen.? Transport is een hoofdstuk op zich: rikshas, driewieler ‘auto’s’, stampvolle bussen. Zo raakte ik mijn sleutel kwijt toen ik probeerde in zo’n bus mijn portemonee uit mijn tas te vissen.
Tijdens mijn tijd in Siliguri was het groot feest. De Hindoes hadden 9 dagen achter elkaar feest. Ze bouwden van lange? bamboe-achtige stokken geraamtes voor tijdelijke tempels en de vrouwen maakten van textiel de wanden. Ook de afgod (de dood deze keer) werd voor de gelegenheid gemaakt om na het feest weg gedonderd te worden. Ik vroeg aan een ex-hindoe of het wellicht een vorm van instructie voor de kinderen was: de dood hoort er bij. Haar antwoord: “Wel nee, ze zijn gewoon erg bang!” ’s Nachts ging het zingen vaak over in krijsen — demonisch!
De volgende zaterdag bezocht ik een dorp ( Maligach Bustee) waar mensen woonden die vanwege een ingestorte heuvel in 1968 hun dorp kwijt waren. De bevolking is van allerlei religies,? maar hebben geen moeite met elkaar. Van de staat kregen ze kleine stukjes grond, waar ze dan van allerlei materiaal hun hutjes hadden gebouwd. Mensen van de kerk hebben daar een schooltje gebouwd waar nu een 100 kinderen onder een golfplaten dak en rietwanden tussen de klassen les krijgen.
Ik bezocht twee families. Alles is erg schoon (en ze wisten niet van te voren dat ik zou komen), maar ze hebben niets. Ze zitten op plastic tassen op de grond. Boven de 20 kan in dat dorp niemand iets lezen. Ze verbouwen er ananas, maar kunnen dat zelf niet kopen — veel te duur. De meeste families komen met een halve euro per dag rond. Ik voelde me erg opgelaten.? Ik kwam er per auto aan, liep rond als goed geklede blanke en had een camera om mijn nek (de kerk had om fotos gevraagd). De lerares wordt er van verdacht het meeste van het geld dat al die rijke blanken toch brengen, achterover te drukken. Ik heb het met haar te doen…
De volgende zondag was ik nog een uurtje in de dienst en toen werd het tijd om terug te gaan. In het vliegtuig van New Delhi naar Helsinki kreeg ik pas maag klachten: met het Finse eten! Al met al een reis, die ik nooit meer zal vergeten. Voorbede — ook in het vervolg — wordt erg op prijs gesteld. De kerk heeft het zelfde probleem als de staat: de Ghorkas willen van het gebied een zelfstandige Ghorka staat maken. De leden van de kerk, die uit andere volkeren komen (Lepsha’s zijn de oorspronkelijke eigenaars van het gebied) zijn daar niet over te spreken en zo dreigt ruzie. Dan is er die geluidsinstallatie, de plaatsing van de evangelisten, het onderhoud van de school, het werk in Maligach Bustee…
Hartelijk dank voor de interesse en de reacties die binnen kwamen. Ik wens jullie God’s zegen toe!
Bob