Ik was verdrietig omdat de mensen om wie ik geef vaak niet begrijpen waarover ik het heb, wanneer ik spreek over Gods bemoeienis met deze wereld, met de toekomst.
Als ik spreek over de tekenen van de wederkomst van? Jezus Christus op aarde én vooral over de bescherming die ons gelovigen-in-Christus geboden wordt.? Tijdens mijn gebed kreeg ik een mooi beeld. (een droom/uitleg, ik weet niet hoe ik dat moet noemen) Ik liep in dit beeld/droom samen met mijn vriendin langs een ravijn. We spraken samen over de berg waarop wij zaten. Maar ik sprak ook over het uitzicht, de berg, een ravijn en de brug maar zij zei; ik heb werkelijk geen idee waar je het over hebt. Toen vroeg ik: “zie je dan die Berg aan de overzijde niet?”
Ik liep de brug op richting de berg aan de overzijde, maar zij bleef staan. Fijn voor jou, zei ze, maar ik zie niets! Ik was verbaasd ik stond notabene op de brug! Ik merkte dat ze werkelijk niet doorhad dat ik al op de brug stond! Ik rende in de richting van de berg en riep: ‘Kijk dan?! Daar is hij…’? De berg was nog te ver om er helemaal naar toe te gaan, dan raakte ik te ver weg bij mijn vriendin om nog met haar te kunnen spreken. Ik zag dat zij naar mij keek, maar echt de berg niet zag! Verbaasd liep ik terug en vroeg haar, maar zie je dan ook de brug niet waar ik op sta?
Zij antwoordde: ‘Echt, ik weet niet waar je het over hebt,? ik denk dat die alleen in jouw verbeelding bestaat! Pas nu maar op dat je niet te dicht langs de afgrond loopt! Die berg waar jij het over hebt daar zou je toch nooit kunnen komen’. Ik voelde onbegrip en verdriet, waarom ging ze nu niet met mij mee?? Opeens begreep ik het…? Ik ben een ‘beeld-denker’(zie filmpjes en plaatjes in mijn gedachten eerder dan woorden/tekst), maar ik zal proberen het te verwoorden.
| Niet zien | Eerst was er een moment geweest dat ik als mens erkende dat de Schepper, God bestaat. Dus, ik riep God aan; God, U bent daar, ook al zie ik U niet! Ik verlang er naar U te zien, ik wil U leren kennen… |
Gebed Ik zag mijn kant, het ravijn en nam aan dat er dan ook meer moest zijn. God antwoordt! |
| geloven | Ik leerde dat ik niet zomaar naar God kon gaan, het ging er niet om dat ik God zocht, God zocht mij! Ik kende hem niet, maar Hij kent mij wel en had mij lief! Ik leerde dat er vergeving nodig was. Ik geloofde dat het evangelie van Jezus Christus Waarheid is. |
Lezen van Gods woord: voor mij werden de contouren van de brug zichtbaar! Als een valbrug die naar beneden werd gelaten… Hij geeft Zijn Zoon, enige Weg naar de Vader! |
| Belijden | Ik beleed aan God dat ik zondig was, ik vroeg om vergeving. Dat kon ik doen omdat ik geloofde dat God Zijn zoon naar de aarde had gestuurd om de straf voor de zonde op Zich te nemen. Het besef dat Gods Zoon zelf voor mij stierf, het klein beetje begrijpen wat dat inhoud, maakt dat ik tot de dag van vandaag nog steeds geen woorden kan vinden om mijn dankbaarheid te uiten! |
Geloven en belijden. Het heeft Jezus alles gekost om die brug voor mij te worden! Vanuit de hemel is Hij op aarde gekomen, om wat ik niet kon dat ravijn over steken, voor mij te doen! Hij is mijn bruggenbouwer! Ik kon de brug- de weg, opgaan omdat ik accepteerde dat die speciaal voor mij naar beneden werd gelaten. |
| Overgave | Ik gaf mijn leven over aan Jezus: niet ik maar Hij mag de Heer van mijn leven zijn!
Had ik God gezien? Nee, maar wel de brug die naar Hem leidt! |
God kwam door de Heilige Geest naar mij toe. Ik kreeg zicht op de brug en op de Weg naar de Berg! |
| Overname | Doordat ik mijzelf aan Hem gaf, ontving ik zijn Heilige Geest! | Die brug waar je op staat wordt steeds vertrouwder, op een bepaald moment bemerk je dat je je niet meer voor kunt stellen dat je die brug ooit niet gezien hebt! |
| Wandelen | Mijn handelen en wandelen (mijn doen, denken en laten)stem ik af op Gods wil. Ik raak zo vertrouwd met de aanwezigheid van Gods Geest in mij, dat het als wordt alsof het er altijd was. |
Doordat ik Jezus offer had aanvaard kan ik vrij de brug oplopen, kan ik contact hebben met God. |
Maar mijn vriendin? Mijn vriendin is helaas nog op de plek van mijn eerste stap… zij heeft niet erkent dat er een God is. Zolang je dat niet wilt/kunt geloven (het is een stap in ‘blind’ vertrouwen!), zolang je niet naar Hem op zoek gaat dan is die brug ook onzichtbaar voor je.? Ik probeerde mijn vriendin steeds mee te nemen over die brug, wilde haar wel meevoeren naar de berg… maar mijn woorden zijn dwaasheid voor haar. Ik loop op een weg die voor haar niet bestaat, ik spreek over dingen die voor haar geen werkelijkheid zijn.
Dit beeld maakte dat ik begreep dat ik niet alleen kan praten over mijn geloof in de komst van Jezus Christus, maar dat ik eerst weer terug moet, naast haar gaan staan. Waar staat zij in haar leven? Ik kan dan niets anders doen dan bidden dat zij ook wil gaan erkennen dat er een machtige God bestaat, zodat de schellen haar van de ogen vallen en ze de Weg tot God zal zien.
Nog steeds doet het mij uiteraard enorm verdriet dat diegene die ik lief heb niet zien wat ik zie. Maar ik begrijp nu wel dat ik ook graag wilde dat ze iets zouden zien dat zij (nog) niet kunnen zien! Pas als ze die allereerste stap zetten: vertrouwen (geloven) dat God er is, pas dan komt de brug in beeld en zal er een beeld kunnen ontstaan van die Berg in de verte!
Ik speel mijn ‘spelletje’ (ik zie, ik zie wat jij niet ziet) niet meer zoals ik het tot nu toe deed! Ik zeg nu: er is iets dat ik zie en wat jij nog niet kunt zien, maar het is wel mogelijk voor je… weet jij hoe?
Judith