|
Laatst kreeg ik deze vraag: ‘Verlangt de Here God van ons dat wij een ieder moeten vergeven die ons kwaad heeft aangedaan’? Ja, daar kan ik resoluut ‘ja’ op antwoorden. De Heer Jezus leert ons bidden als Hij ons het ‘onze Vader’ leert. (Matteus 6) Eén van de zinnen in dit gebed is: vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schulde-naren. |
 |
Als wij dit gebed bidden beloven we God dus dat wij onze schuldenaren, de mensen die ons kwaad aangedaan hebben; die een schuld hebben naar ons toe, te vergeven. Onmiddellijk na het ‘Amen’ gaat de Heer Jezus juist deze ene zin ook meteen verduidelijken. Hij zegt: Want indien gij de mensen hun overtredingen vergeeft, zal uw hemelse Vader ook u vergeven; maar indien gij de mensen niet vergeeft, zal ook uw Vader uw overtredingen niet vergeven.
Voorwaarde
Je ziet dat de Heer Jezus Zijn vergeving van onze zonden hangt aan het simpele feit of wij bereid zijn om anderen te vergeven. Nou ja, iemand die naar je toe komt en zijn excuses aanbiedt; die kun je wel vergeven. Maar iemand die dat niet doet… Maar weet je: een schuldenaar is iedereen die jou iets schuldig is en dan maakt het niet uit of die persoon zelf om vergeving vraagt. Anders zou de Heer Jezus gezegd hebben: ‘Want indien gij de mensen die om vergeving vragen hun overtredingen vergeeft…’ God eist van ons dat wij de ander vergeven, berouw of niet. De Heer Jezus verduidelijkt dat nog eens met de gelijkenis over de slaaf, die van de koning vergiffenis kreeg, maar zelf niet bereid was om te vergeven. (Matteus 18 vers 21-35) Dit gedeelte sluit de Heer Jezus af met de woorden: ‘Alzo zal ook mijn hemelse Vader u doen, indien gij niet, een ieder zijn broeder, van harte vergeeft’.
Van harte
Dat gaat dus nog verder! Niet ‘alleen’ vergeven, nee, het moet ook nog ‘van harte’! Waarom verlangt de Heer van ons zoiets? Dat is toch niet normaal? Moeten we Adolf Hitler vergeven? Andere oorlogsmisdadigers? Mensen die ons willens en wetens pijn deden? Moordenaars? Dronken chauffeurs? Waarom moet je zondaars vergeven ook als ze niet hun excuses maken en om vergeving vragen? Ik moet je eerlijk zeggen dat ik zeker weet dat ik zelf onbeleden zonden heb. Misschier ‘erdoor geglipt’, maar ook wel zonden waarbij ik wist dat ik zonde deed en het toch deed. En toch zijn AL mijn zonden vergeven. Ik hoef niet bang te zijn dat er nog een onbeleden en dus onvergeven zonde is. Ik kende iemand, die elke ochtend als hij wakker werd, vergeving vroeg voor de zonden die hij in zijn dromen eventueel had begaan. ‘Want elke niet beleden zonde wordt niet vergeven’ zo redeneerde hij. Wat leef je dan in angst! En dan is het maar te hopen dat je niet in je slaap heengaat…. Nee, we mogen zeker weten dat elke zonde vergeven is en weggedaan zover als het oosten is van het westen.
Gelijke monniken, gelijke kappen
Als we ons dat bedenken, zou het dan niet vreemd zijn als we zelf wèl onderscheid zouden maken tussen beleden en onbeleden zonden tegenover ons? Als we dan alleen hèn vergeven die er spijt van hebben? Nee. Zoals wij zelf vergeven zijn behoren wij ook anderen te vergeven.
Het doel van vergeving
Waarom zou de Heer willen dat wij vergeven? Heb je daar wel eens bij stil gestaan? Stel dat ik jou bewust pijn heb gedaan. En stel dat als je me er over aanspreekt, ik je in je gezicht uitlach. Wat goed zou het mij dan doen, als je het mij zou vergeven? Het zou me niks zeggen, aangezien ik immers geen spijt heb? Hoe vreemd het misschien ook mag klinken: als je iemand vergeeft doe je dat in je eigen belang. Niet alleen omdat God anders jouw zonden ook niet zal vergeven. Nee, er is een ander belang. De Here God wil dat Zijn kinderen zó leven: Kolossenzen 3 vers 12-16
Doet dan aan, als door God uitverkoren heiligen en geliefden, innerlijke ontferming, goedheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld. Verdraagt elkander en vergeeft elkander, indien de een tegen de ander een grief heeft; gelijk ook de Here u vergeven heeft, doet ook gij evenzo. En doet bij dit alles de liefde aan, als de band der volmaaktheid. En de vrede van Christus, tot welke gij immers in één lichaam geroepen zijt, regere in uw harten; en weest dankbaar. Het woord van Christus wone rijkelijk in u, zodat gij in alle wijsheid elkander leert en terechtwijst en met psalmen, lofzangen en geestelijke liederen zingende, Gode dank brengt in uw harten.
Vergeving geeft ruimte voor blijdschap
Hier zie je een beschrijving wat er gebeurt als je vergeeft. Innerlijke ontferming, goedheid, nederigheid, zachtmoedigheid en geduld. Liefde en dankzegging. Zie je dat allemaal al gebeuren als er in jouw hart een duistere plek is, waar haat woont? Waar wrok huist en wraak de wens is? Waar is dan de ruimte voor liefde? Goedheid? Blijdschap?
Zie je, d? t is de reden. Pas als je vergeeft, ben je vrij. Dat stukje van je hart wat vuil is daar kan niet alleen niet Gods liefde wonen; nee, dit vuile stukje besmet de rest. Zoals een rotte appel in een mand vol appels. Als je van harte vergeeft, dan krijg je een enorme opluchting. Sommigen zijn op school gepest. Dat is vreselijk. Kinderen kunnen zo hard zijn. Is het niet vreselijk als pestkoppen de hele schooltijd hebben vergald? Hoeveel jaren hebben ze gepest; de hele schooltijd? Jaren? Maar hoeveel jaren nadat ze ermee zijn gestopt (simpelweg omdat de schooltijd voorbij is) wordt een leven nog steeds verpest daardoor? Is dat niet vreemd eigenlijk?
Het is maar een voorbeeld over pesten. Het pesten hield op, maar de gevolgen niet. Realiseer je je, dat –zolang de wrok daarover in jouw hart woont- zij je nog steeds schade toebrengen? De resultaten van dat gepest duren nog steeds voort. Totdat… Als je het kunt opbrengen om ze te vergeven, die pestkoppen, dan plotseling.. verliezen zij hun macht over je. De schade, die nog dagelijks wordt toegebracht, verliest haar houvast. Je zult opgelucht zijn! Die pestkoppen zijn het misschien allang vergeten, voor hen was het misschien een ‘geintje’. Degene die er last van had en heeft ben jij. En het voortduren daarvan stoppen is in jouw hand.
zelfverdediging
Misschien kun je je verweren. Als iemand jou kwaad berokkend en je verweert jezelf; mag dat? Ja. Zeker mag je jezelf verdedigen. Zolang je je daarbij houdt aan wat God Zijn volk opdroeg: een ook om een oog, een tand om een tand. Dat lijkt verwarrend. God, Die je oproept te vergeven, in Zijn Zoon Jezus Christus, Diezelfde God zei in het Oude Testament: ‘een ook om een oog, een tand om een tand’. Dat spreekt elkaar tegen. Toch?
Nee, eigenlijk niet. God kent het hart van de mens. Die pestkoppen van vroeger, had je ze niet hun ogen willen uitsteken? Hen willen vermoorden? Pestkoppen kunnen je vèr drijven! En God weet dat. Hij weet, dat als wij wraak nemen, we waarschijnlijk met rente zullen terugbetalen. Dus beperkt God dat. Niet meer terugdoen dan jou aangedaan is! Een blauw oog vanwege een blauw oog. Niet twee gebroken benen vanwege een blauw oog.
Dan komt de Heer Jezus en Hij legt uit hoe wij zuiver en rein kunnen leven. Neem geen wraak! Vergeef het de ander! Laat de wraak over aan de hemelse Rechter!
Ik k? n het niet….
Eerder schreef ik: ‘Als je het kunt opbrengen om ze te vergeven…’ Tja. Dat is de vraag. Het is een onmenselijke opdracht in sommige gevallen. Hoe moet je de verkrachter van je kind vergeven? Hoe de dronken automobilist vergeven die je zusje doodreed? Weet je: God verlangt niet dat wij kunnen vergeven. Hij verlangt dat wij willen vergeven. Bereid zijn om te vergeven. En als je het niet kunt, hoewel je ertoe bereid bent, dan mag je gewoon aan de Hemelse Vader vragen om jou die macht te geven. Hieronder een waar gebeurd verhaal en een voorbeeld van vergeving waar je menselijkerwijs niet zou kunnen vergeven.
Het verschil tussen wrok en vergeving
Op 2 oktober 2006 drong de 32-jarige melkman Charles Roberts het ene klaslokaaltje binnen van de Amish school in Lancaster County en schoot tien meisjes neer, waarvan er vijf dodelijk gewond werden. Deze man was kwaad op God omdat hij zijn eigen kind had verloren. De woede in zijn hart maakte dat hij tot zijn wandaad kwam. Na zijn daad benam hij zichzelf van het leven.
Dit schokkende geweld veroorzaakte groot verdriet onder de Amish, maar geen woede. Er was pijn, maar geen haat. Zij vergaven onmiddellijk. Ze begonnen meteen gezamenlijk het gekwelde gezin van de melkman de hand te reiken. Toen zijn familie na zijn begrafenis in zijn woning bijeenkwam, kwam er een Amish-buurman, sloeg zijn armen om de vader van de dode schutter heen en zei: ‘Wij vergeven u.’ Amish-leiders bezochten de vrouw en kinderen van de melkman om hun medeleven, vergiffenis, hulp en liefde te betuigen. Ongeveer de helft van de rouwenden bij de begrafenis van de melkman waren Amish. De Amish op hun beurt nodigden de familie van de melkman uit om de uitvaartdiensten voor de gedode meisjes bij te wonen. Er daalde een opmerkelijke vrede neer op de Amish toen hun geloof hen door deze crisis heen hielp.
Een welsprekende plaatselijke inwoner gaf deze samenvatting van de tragedie: ‘We spreken allemaal dezelfde taal, en niet alleen Engels, maar een taal van zorgzaamheid, een taal van gemeen-schapszin en een taal van dienstbetoon. En ja, een taal van vergiffenis.’ Het was een verbazende uitstorting van hun volledige geloof in de leringen van de Heer in de bergrede: ‘Hebt uw vijanden lief en bidt voor wie u vervolgen.’ Veel mensen die van het drama hoorden, stuurden de Amish geld voor de ziektekosten van de vijf overlevende meisjes en de begrafeniskosten van de vijf die waren gedood. Als een verder bewijs van hun discipelschap besloten de Amish een deel van het geld aan de weduwe van de melkman en haar drie kinderen te geven omdat ook zij slachtoffer van dit verschrikkelijke drama waren.
De familie van de melkman die de vijf meisjes doodde, gaf de volgende verklaring uit: ‘Aan onze Amish-vrienden, buren en omwonenden: ‘Onze familie wil u allen laten weten dat wij overweldigd zijn door de vergiffenis, genade en barmhartigheid die u ons hebt betoond. Uw liefde voor onze familie heeft bijgedragen tot de genezing die wij zo dringend nodig hebben. De gebeden, bloemen, kaarten en geschenken die u ons hebt geboden, hebben ons op onbeschrijflijke wijze ontroerd. Uw mededogen heeft zich uitgestrekt tot buiten ons gezin, buiten onze gemeenschap en verandert de wereld, en daar danken wij u oprecht voor. ‘Weet dat ons hart gebroken is door het gebeurde. Wij voelen groot verdriet voor al onze Amish-buren die wij hebben liefgehad en nog steeds liefhebben. Wij weten dat er nog veel moeilijke dagen in het verschiet liggen voor alle families die dierbaren zijn kwijtgeraakt, dus blijven wij op de God van alle troost hopen en vertrouwen in ons aller pogingen om ons leven weer op te pakken.’
Roberts voedde zijn haat en verdriet tot het alleen nog maar méér verdriet bracht. Jaren lang bouwde hij een haat op tegen iedereen en God om uiteindelijk in haat en wrok te sterven. De Amish verwerkten hun verdriet en rouw op een waardige en serene manier en helemaal volgens de regels van hun geloof en overtuiging namen ze ook de moordenaar op in hun gebed en nodigden zijn weduwe uit voor de begrafenisplechtigheid…
Slachtoffers vragen vaak dat de dader gepijnigd zou worden even erg (of erger) dan hun slachtoffers. Toch zou dit nooit genoeg bevrediging kunnen geven om de pijn te verminderen. Alleen vergeven doet de pijn langzaam smelten. Vergeven is niet goedkeuren, maar het is het niet toerekenen van kwaad en dus niet toelaten dat satan nog meer slachtoffers maakt. Het is je verdriet afgeven aan de Heer en Hem laten beslissen wat er mee moet gebeuren.
loslaten
Als het goed is, zal een kind van God merken dat hij/zij steeds losser wordt van de wereld om ons heen. Onze mooie auto’s verroesten; onze kleding wordt sleets. Onze werkelijke rijkdommen moeten wij opstapelen in de hemel! Als je geroepen wordt om heen te gaan naar het Hemels Koninkrijk dan mogen er geen banden zijn die je nog vasthouden aan de aarde. Natuurlijk zijn er familiebanden. Als je weet dat je familie en je vrienden behouden zijn kun je rust hebben; je ziet ze weer. Als ze niet behouden zijn kun je tot aan je laatste ademtocht hen voor de troon van Gods genade brengen. Maar laat uiteindelijk niet het enige wat je nog aan deze aarde bindt, zijn dat je boosheid koestert en non-vergevingsgezindheid. Ook daarvan wil de Here je los maken. Laat het gaan en vertrouw het toe aan de handen van de eeuwige Rechter.
|