De vorige keer heb ik u mogen vertellen van ome Jan.
Deze keer wilde ik u kennis laten maken met tante Emmy, als u dat goed vindt.
Tante Emmy was één van de tante’s van de zondagschool, die ons, kinderen, vertelde van het evangelie en alle spannende verhalen over David, Gideon en zo meer. Pas nu realiseer ik me, wat voor voorrecht het is voor een kind, geestelijk op te mogen groeien temidden van zoveel ‘ooms en tantes’ die het zondagsschoolwerk deden, om nog maar te zwijgen van het enorme voorrecht op te mogen groeien in een gelovig gezin. Er waren dus meer ‘ooms en tantes’ die het zondagschoolwerk deden. Zo was er een ‘ome Joop’ die op een heel spannende manier kon vertellen. Als hij vertelde, was het stil in de zondagsschool; alle kinderen hingen aan zijn lippen. Een andere oom of tante nam weer een flinke dosis enthousiasme mee en zorgde ervoor, dat wij als kinderen werden klaar gestoomd om de volwassenen in de kerk te vergasten op een optreden. Zo had iedere oom of tante zijn of haar eigen ‘specialiteit’. Tante Emmy speelde op een mandoline terwijl wij als kinderen de maat aangaven met behulp van kartonnen kokertjes (van het wc papier) die aan beide zijden waren dichtgeplakt met een kleurig papiertje en waarin enkele korrels rijst zaten. Door per kokertje iets anders te gebruiken (een paar stukjes macaronie, een paar grauwe erwten bijvoorbeeld) ontstonden er verschillende klankbeelden. Ome Joop had een aantal stukjes hardhout aan beide zijden een flink stuk ingezaagd, waar we dan met een stokje op tikten. Lawaai genoeg!
|
Dat lawaai verstomde niet altijd geheel en al als de ‘vertelling’ begon. We kwamen (bijna?) allemaal uit gelovige gezinnen en de verhalen waren gesneden koek voor ons. Dan gebeurde het wel eens, dat de gedachten afdwaalden. Als de oom of tante geluk had, telden we dan de schrootjes aan de wand of zo; hadden ze pech dan werd het wat moeilijker voor hen om boven het gerumoer heen te komen. Op een zondagmorgen was tante Emmy aan het vertellen. Ik heb beslist niet op zitten letten, want -hoewel ik me het gebeuren zelf nog heel goed herinner- weet ik niet meer welk verhaal ze vertelde. Aan haar reactie te zien, zal het het lijdensverhaal geweest zijn. Het verhaal liep al tegen het eind en we (de kinderen) werden al rumoerig(er). Plotseling kreeg ik een enorme schok te verwerken. |
|
Tante Emmy was aan het vertellen over de Heer Jezus en ik zag opeens een enkele traan kronkelend over haar wang rollen. Geschokt en geboeid keek ik toe en begon te luisteren. Meer kinderen hadden het gezien; het werd vreemd stil. En tante Emmy vertelde door. Ze was ontroerd geworden door haar eigen verhaal en de traan was naar beneden gerold door wat de Heer Jezus in het verhaal overkwam. Ik weet zeker dat die traan door Hem als een dankoffer is ontvangen.? Voor mij persoonlijk was dit het moment waarop ik met een schok ontdekte dat het Evangelie, wat ik ook op die leeftijd al, al zo vaak gehoord had, niet zomaar ‘een verhaal’ was. Ook was het geen ‘lifestyle’, geen manier om te leven. Nee, wat zij vertelde kwam diep uit haar hart! We werden niet ‘bezig gehouden’, tante Emmy was aan het evangeliseren! En nog steeds ben ik dankbaar als ik hier aan terugdenk.
Als iemand me zou vragen welke gebeurtenis ik me uit mijn zondagschooltijd nog het beste herinner, zal het beslist dit gebeuren zijn. Misschien weet tante Emmy het zelf niet eens meer; veegde ze destijds de traan weg en (wie weet?) voelde ze zichzelf maar een slechte vertelster, dat ze zich zo had laten gaan. Maar het was ècht! En ook al kan ik me herinneren dat ome Joop zo spannend kon vertellen en ook dat mijn eigen moeder, (die ik in de zondagschool ‘tante Coby’ noemde) heel boeiend kon vertellen; toch blijft die ene keer van tante Emmy mijn faforiet. Zo kan het u misschien ook overkomen, als u met een collega praat over het evangelie. Misschien hakkelt u, kleurt u, voelt u zich ongemakkelijk. Misschien hebt u achteraf wel het gevoel dat u ‘mislukt bent als evangelist’. Maar wie kan in de harten kijken van de mensen die naar u luisteren? Wie zult ú straks tot uw verrassing ontmoeten, die in de hemel naar u toe komt en u zegt: ‘bedankt voor je getuigenis, het heeft zo’n geweldige indruk op me gemaakt…’