Zo’n arme vlinder…

Heb je wel eens de tijd genomen om te kijken naar een vlinder die uit de cocon komt? Boeiend om te zien! De rups die al een tijdje met zijn zestien pootjes in je tuin rondkroop en gaten in de bladeren vrat, had zich enkele malen verveld maar op een dag was hij was plotseling verdwenen. Na een tijdje vond je hem: als pop, waarbij de rups de pop gemaakt heeft van zijn rupsenhuidje, of onder zijn rupsenhuidje waarna het overbodig geworden rupsenkleed werd afgeschud. Soms zelfs helemaal ingekapseld. Wonderlijk dat zoiets gebeurt; die rups kan plotseling een draad maken alsof hij een spin is. En die draad maakt hij ergens vast, zodat hij verankerd komt te zitten en dan wikkelt hij de draad nauwkeurig om zich heen. Alsof je met breigaren of zo zelf een slaapzak maakt, maar dan wel om je heen! Niet voor te stellen.

Als de rups helemaal klaar is hangt er een kokertje aan een draad of ergens aan een kozijn of aan de onderkant van een blad. Dan, uitgeput, komt de slaap. En dan gebeurt er iets, wat eigenlijk niet te begrijpen is. Die rups verandert binnen in die krappe cocon in een vlinder. Er ontstaan zes pootjes, voelsprieten, een heel ander soort lijfje en tot slot, krap opgevouwen, een stel vleugels. Wonderbaarlijk!

En dan komt na lang wachten die spannende dag dat je beweging in de cocon ziet. Wauw! Spannend!! En je pakt een krukje en gaat aandachtig kijken. Dan moet je wel geduld hebben. Je ziet een barstje ontstaan en druk beweeg van binnen. De cocon waggelt even heen en weer en hangt dan weer stil. Je bent benieuwd: welke kleur zou de vlinder hebben? Zou het een dagvlinder zijn of een nachtvlinder? Als je een echte liefhebber bent weet je het al, want dan kun je het aan de cocon zien. Maar voor mij is het een verrassing: zal het een mooie dagpauwoog zijn of een grijzige nachtvlinder? Na een tijdje begint het wel erg lang te duren. Het kleine scheurtje is groter geworden en je ziet de poten die precies op zo’n positie gevouwen liggen, dat ze in de cocon passen. Als die pootjes er uit zijn zou je ze er nooit meer inkrijgen! Als je weleens hebt gezien hoe een kuikentje uit een ei komt, dan begrijp je wat ik hiermee bedoel: na een uurtje vraag je je af hoe dat donzige kuikentje in hemelsnaam ooit in dat eierschaaltje gepast heeft!

Ja!! de cocon scheurt wat verder los. Een stel poten, een voelspriet en je kunt de vleugels al zien; nat, plat opgevouwen en ook hier geldt: als die vleugels eruit zijn zou je ze er nooit meer in krijgen. Je ziet hoe de vlinder worstelt om uit de cocon te komen. Het diertje is al zo lang bezig… Af en toe stopt hij met worstelen, alsof hij de strijd opgeeft. Je krijgt zelfs een beetje medelijden! Zo’n prachtige vlinder; toonbeeld van onschuld, waarom moet dat beestje zo martelen om ‘geboren te worden’? Misschien is die cocon iets te sterk geweest? Zal je, voorzichtig natuurlijk, met een pincet proberen die vlinder even te helpen?

Want de vlinder heeft deze martelende geboorte nodig. Door de inspanning en het duwen tegen de cocon worden de vleugels gevuld met vloeistof. Als je de vlinder nu van zijn cocon zou bevrijden, zou het beestje zich niet goed kunnen ontwikkelen; zijn vleugels zouden krachteloos blijven en hij zou al snel door een vogel als een lekker hapje worden weggeplukt.

Heb jij dat ook wel eens? Je doet je best; je behandelt iedereen oprecht en zo goed als je kunt, je gelooft in God en je bidt dagelijks; je leest je Bijbel. Waarom dan heb je zoveel moeilijkheden in je leven? Wij hebben te maken met gebrokenheid in onze huwelijken, met ontrouw, met verslavingen, met opstandige kinderen of met lieve kinderen, die echter God totaal verwerpen. Er zijn zo veel zaken die ons kunnen bezwaren; ik ga ze niet allemaal opnoemen; daar word je alleen maar treurig van. Ieder voor zich weet wel wat ik bedoel; ‘elk huisje heeft zijn kruisje’ zegt men.

Maar ook bij ons geldt, wat bij de vlinder geldt. Wij groeien door tegenslag. We hebben tegenwind nodig om sterker te worden. Zonder veel zwaartekracht zouden we huppelend over de wereld gaan, maar onze spieren zouden meteen degenereren. Astronauten die lang in de ruimte zijn geweest zijn dan ook verzwakt. Wij leren geduld door beproeving. Onze voorganger zei laatst: kijk uit wat je bidt: als je vraagt om geduld dan geeft God je een opstandige puber. God weet wat wij nodig hebben om te groeien. God ziet ons zoals wij kunnen worden en Hij helpt ons dat te worden. Als wij mochten kiezen, zouden we kiezen voor een zorgeloos leven, tevreden, gezapig. We zouden krachteloze mensen zijn. Zo af en toe moeten we even op onze ziel krijgen om ons te realiseren dat we God nodig hebben. We leren de levenswijsheden niet op de gemakkelijke manier.

Ik heb het wel eens eerder gezegd: ga eens in een bejaardenhuis kijken. Het is wel generaliserend (sorry) maar je zou de mensen daar kunnen verdelen in twee types: de sjacherijnige en klagende oudjes, achterdochtig en ontevreden. Of stil, wijs, genietend van wat er is, begripvol en tactvol. Zij kunnen zich in een ander verplaatsen. Waarom? Omdat ze dat met schade en schande geleerd hebben. De moeilijkheden in dit leven kunnen je verbitteren; je kunt je beklagen en uitzoeken wie de schuld er aan heeft. Dan ga je uiteindelijk tot die eerste categorie horen. Of je kunt accepteren wat niet veranderd kan worden en ermee leren omgaan. Hierbij wil God je helpen. Als wij steeds op Hem vertrouwen zal Hij Zijn doel met ons bereiken.

Het leven wordt wel eens vergeleken met bergen en dalen. Er is zo’n mooi gedicht wat bijna iedereen kent: voetstappen in het zand. Uiteindelijk blijkt dat de Here God je draagt in de moeilijke periodes in je leven. Hoe mooi ook, ik denk zelf dat in de meeste gevallen het zó is, dat God ons laat doormodderen. Hij houdt scherp in de gaten of de last niet te zwaar is voor ons, dat wel. Maar wij leren door de zwaarte van ons leven te worden wie Hij wil dat we zijn zullen. Als wij van de ene berg naar de andere gaan, dan gaan we door een dal. Het zou zo mooi zijn, als God een stevige brug tussen de bergen zou maken; lekker horizontaal opgehangen. Niks klimmen en klauteren, maar lekker rustig wandelen en genieten van de vergezichten. Maar dat doet God dus vaak niet. Wij moeten dat dal door. Er is één grote troost: we kunnen zó diep niet moeten gaan in dit leven of God gaat ons vóór. Bedenk dat God erbij is als jij gekwetst wordt; als je huilt in wanhoop. God kent jouw verdriet. Zolang het nodig is laat Hij soms dingen toe, maar ik denk dat Hij dat doet met net zoveel medelijden en erbarmen als wij, mensen, kijken naar die vlinder die het zo moeilijk heeft. Gelukkig heeft God ons gemaakt; Hij weet wat er gebeurt als Hij de moeilijkheden voor ons zou opruimen. Hij wil ons niet zwak en hulpeloos zien, maar sterk in Zijn kracht, meer dan Overwinnaars door Hem, die ons zo liefheeft!

Rom.5:3-4

Als je bovenstaande leest, heb je dan, net als ik, die gedachte: ‘nou ja, roemen….’? We zien niet echt uit naar het leerproces wat we door moeten maken. De Here God maakt van ons schitterende edelstenen, maar elk nieuw facetvlak maken doet zeer; heeft te maken met die moeilijkheden in ons leven. We zien uit naar het resultaat; niet echt naar de bewerking…

Wees dan getroost door de volgende tekst:

Rom.5:9

Wat staat hier? Ja, wij zullen verdrukkingen meemaken. Soms bestaande uit ‘gewone’ moeilijkheden zoals echtbreuk, ziekte enzovoort, maar ook is het mogelijk dat wij verdrukking zullen meemaken zoals zoveel broeders en zusters in deze wereld: vervolging vanwege ons geloof. Wij zijn immers niet beter dan die andere broeders en zusters? Maar er is één heerlijke zekerheid: die verdrukking die God’s toorn genoemd wordt, de grote verdrukking, daarvan zullen wij bewaard worden. Zoals de Heer Jezus ook belooft in Openbaring 3:10 waar Hij zegt: