Nadat het Romeinse rijk in het jaar 70 de opstandige Joden in Israël had verslagen en gedood of verstrooid over het romeinse rijk, veranderden zij de naam van het land. Niets moest meer wijzen op die lastige mensen die daar gewoond hadden. Uit een soort van wraak kozen zij voor de naam ‘Palestina’, een verwijzing naar de aartsvijanden van Israël: de Filistijnen.
Voor 1948
Gedurende het Ottomaanse rijk was het land Palestina zo goed als onbewoonbaar. In de oude stad Jeruzalem woonden een eeuw geleden wat orthodoxe Joden, wat Armeniërs, wat Christenen en wat Arabieren. Het overige gebied was voor het grootste deel praktisch onbewoond. Dat Palestina werd bewoond door ‘de Palestijnen’ klopt dus wel, maar daarmee werden wel alle inwoners bedoeld, inclusief de Joodse inwoners.
Grondaankoop
Aan het begin van de 20e eeuw kwam de Zionistische beweging op gang. Joodse pioniers trokken naar Palestina en kochten op legale wijze landbouwgebied aan. De verkopende eigenaars waren Arabieren, die voor het onontgonnen en soms moerasachtige gebied hoge prijzen vroegen en kregen. De Joodse nieuwe eigenaars richtten kiboetsim op; op socialistische leest geschoeide landbouwbedrijven. Zij begonnen met het bouwrijp maken van het land, het weghalen van rotsen en irrigatie van droog land.
| Mandaat
Palestina maakte deel uit van het Orromaanse rijk. (1299 tot 1918) Dit rijk werd door de Britten en Fransen verslagen tijdens de 1e wereldoorlog. Voormalige gebieden van het Ottomaanse rijk kwamen nu onder een mandaat en Groot Brittanië krijgt van de Volkenbond het mandaat over Palestina. Dit mandaat was tijdelijk en al tijdens de 1e wereldoorlog sprak Groot Brittanië met zowel Arabische gesprekspartners (Hoessein-McMahon cor-respondentie, 1915-1916) als zionistische organisaties (Balfour-verklaring, 1917) en zij beloofden aan beide partijen het gebied van Palestina. |
 |
Tweestatenoplossing
De oorspronkelijke bedoeling was om Palestina te splitsen in twee onafhankelijke staten: een deel voor de Joden en een deel voor de Arabieren (Transjordanië) Echter na de tegengestelde afspraken die Groot Brittannië had gemaakt kwamen er zoveel protesten dat Groot Brittannië in 1922 Transjordanië af splitsten van de rest van Palestina. Zij stelden in 1923 Hoessein aan als emir.
Verdeling mandaat
Daardoor was het mandaatgebied plotseling gehalveerd. Het overgebleven gebied, oorspronkelijk bestemd voor de Joodse inwoners, moest nu worden verdeeld onder de Joden en de Arabieren. Hoewel het nieuwe –kleinere- gebied een teleurstelling was, werd het voorstel door de Joden geaccepteerd. De Arabieren verwerpen het echter. Zij wijzen de voorstellen – en daarmee een eigen Arabische staat – af. De Arabische landen rondom het gebied roepen op tot oorlog, zodra de Joden hun eigen staat durven uit te roepen. Rondom Palestina komen duizenden strijders, afkomstig van diverse Arabische landen, het gebied binnen. Al in de maanden hieraan voorafgaand was er sprake van oorlogshandelingen tussen Joodse en Arabische strijdgroepen, die gesteund werden door de Arabische buurlanden. Als gevolg van de (dreigende) oorlogsontwikkelingen vluchtten de in Palestina wonende Arabieren, ervan overtuigd zijnd dat (na de oorlog, als de Joden in zee gedreven waren) zij weer terug konden keren naar Palestina.
1948 de ontstaansoorlog
Op 15 mei 1948 liep het Britse mandaat af en de dag daarvoor, op 14 mei, riep Ben Goerion de onafhankelijke staat Israël uit. De volgende dag al vielen vier Arabische buurstaten (Syrië, Libanon, Jordanië en Egypte) de nieuwe staat Israël aan. Tot verbazing van velen wist de jonge staat Israël de eerste oorlog met z’n Arabische buren te winnen. Toen deze oorlog was beëindigd bleek:
-
Israël terrein te hebben veroverd op de aanvallers
-
Er was nu wel een Joodse staat, maar geen Arabische staat op het grondgebied van het voormalige Palestina
-
Jeruzalem was in tweeën gedeeld (het westen werd Israëlisch en het Arabische oosten kwam onder bestuur van Jordanië) Het was de Joden ten strengste verboden daar om ook maar één voet in dit deel (incl. Westelijke muur) te zetten!
-
het vluchtelingenprobleem: honderdduizenden Arabische vluchtelingen.
vluchtelingenprobleem
De regering van Israël weigerde ondanks VN-resoluties de gevluchte Arabieren terug te laten komen. Israël vond dat het Palestijnse vluchtelingenprobleem door de Arabische leiders was geschapen toen zij Israël aanvielen en ze vonden dat de oplossing van het probleem dus bij hen lag. De Arabische wereld zou het probleem inderdaad makkelijk kunnen oplossen (Jordanië was daar oorspronkelijk immers voor bedoeld geweest) maar zij houden de situatie liever zó om druk op Israël te kunnen blijven uitoefenen. Als je dus medelijden hebt met de Palestijnse vluchtelingen bedenk dan dat zij destijds vluchtten vanwege de agressie van hun Arabische broeders en dat deze broeders hen vervolgens laten stikken.
De zesdaagse oorlog
In 1967 was er zoveel dreiging vanuit de Arabische landen dat Israël besloot zelf de eerste klap uit te delen. Toen het stof optrok waren er weer wat zaken gewijzigd:
-
Israël had op Jordanië de oude stad Jeruzalem nu geheel heroverd.
-
Ook op Jordanië veroverde Israël toen de Westbank ofwel: het oude Judea.
-
Op Syrië veroverden zij de Golanhoogte en de oostkust van het meer van Tiberias
-
Op Egypte veroverden ze de gehele Sinaï-woestijn.
Bezette gebieden
Sinds die tijd wordt er gesproken over ‘de bezette gebieden’. Maar die term is onjuist. De gebieden waar het hier om gaat waren immers bezet door Syrië en Jordanië. Zij waren de bezetters! Israël veroverde deze gebieden tijdens een oorlog waarbij zij werden aangevallen. Gebieden, waarop Syrië en Jordanië geen enkel recht hadden. Israël had dat recht van oudsher echter wel: Samaria en Judea behoorden in vroegere tijden altijd al aan het Joodse volk. De Heer Jezus werd geboren in Bethlehem en dat was Joods, niet Jordaans. Jeruzalem behoorde al vele eeuwen aan de Joden, niet aan Jordanië. Nadat Israël met Egypte in 1977 een vredesverdrag had gesloten, gaven zij de Sinaï-woestijn terug aan Egypte.
De Yom Kippoer oorlog
In 1973 kwam er opnieuw een poging van de Arabische landen rondom Israël om hen te vernietigen. Hoewel de vijand met overmacht aanviel behaalde Israël wederom de overwinning.
Wie heeft recht op het land Israël?
Was Palestina werkelijk oorspronkelijk eigendom van ‘de Palestijnen’? Nee. Nadat de Romeinen waren vertrokken bleef het land verwoest en leeg achter. Het land was echter bezit van het volk van israël gedurende meer dan 1200 jaar. Het land werd door God aan Zijn volk israël gegeven, zoals blijkt uit meerdere Bijbelteksten. Vreemd genoeg bevestigt de Koran het Joodse recht op het land. Het zou dus duidelijk moeten zijn van welk volk dit land is.
Islam: het is van jou, maar nu van mij
De Islam kent echter de regel dat elk land wat eens ingenomen werd door de islam weer in islamitisch bezit moet komen. (De Islam is dan ook vastbesloten om bijvoorbeeld ook Spanje weer ‘terug’ te nemen…) Dit is de reden waarom de Moslims Israël het recht ontzeggen om in hun land te wonen. Zij weten dat het land aan Israël toebehoort maar claimen het door hun veroveringsdrang als hun bezit.
Terrorisme
Omdat het vernietigen van de Joodse staat in een oorlog niet lukte, gingen de in Israël wonende Arabieren gebruik maken van andere tactieken: bomaanslagen, moord op burgers, zelfmoordaanslagen en andere terroristische activiteiten. De moorden op elf Joodse atleten tijdens de Olympische Spelen in 1972 in München alsmede vele vliegtuigkapingen zijn hiervan voorbeelden. De PLO, in 1969 opgericht door de Egyptenaar Yasser Arafat specialiseerde zich in terrorisme.
Land voor vrede
Israël verklaarde zich meerdere malen bereid om te onderhandelen met de Palestijnen. In Judea en Samaria waren zowel Joodse als Palestijnse enclaves; onderhandeld kon worden over het bestuur en organisatie van deze gebieden. Dat werd gewijzigd in ‘land voor vrede’: Israël gaf gebieden aan de Palestijnen in ruil voor vrede. Zo werd de Gaza-strook ontruime en de Joodse inwoners werden gedwongen weggevoerd. De Gaza-strook werd ‘opgeleverd’ inclusief de infra-structuur zoals wegen, gebouwen en bedrijven. Ook glas-tuinbouwbedrijven bijvoorbeeld. De Palestijnen trokken als overwinnaars de Gazastrook binnen en vernielden alles wat ze tegenkwamen. De vrede die Israël in ruil kreeg bestond uit terreur en raketten.
Onderhandelingen
Er zijn vele accoorden gesloten waarin de Palestijnen eisen stelden en beloofden Israël te erkennen en de terreur te staken. De terreur bleef echter. Er werden zelfs nieuwe intifada’s uitgeroepen; de oproep elke Jood te vermoorden bleef klinken. Uiteindelijk was de Joodse staat moegestreden en werd in het jaar 2000 praktisch elke Palestijnse eis ingewilligd. Tot verwondering van velen weigerde Arafat akkoord te gaan. Toen hem gevraagd werd waarom antwoordde hij “omdat ik alles wil”. (‘Alles’ = het gehele land inclusief Israël) De reden was niet dat hij zo begaan was met de Palestijnen; om hen gaf hij geen zier. De werkelijke reden was dat elke afwijzing Arafat en diens knechten meer geld opleverden. Na de dood van Arafat werden een groot aantal bankrekeningen ontdekt die op naam stonden van Arafats weduwe en waarop honderden miljoenen stond.
Palestijnse staat
De Volkerenbond (later de VN) had de bedoeling Palestina te verdelen tussen Joden en Arabieren. De Arabieren (nu dus Palestijnen genoemd) willen nog steeds hun eigen, 100% autonome, Palestijnse staat, met eigen bestuur en een eigen strijdmacht. Althans: dat is de indruk die de meeste Westerse mensen hebben. Vandaar de inspanningen op hetwereldtoneel om alsnog de ‘tweestaten-oplossing te creëren. Echter: als je goed luistert naar wat de Palestijnen werkelijk zeggen dan hoor je een heel ander geluid.
Haat
De bevolking van de ‘Palestijnse gebieden’ wordt dagelijks gevoed met haat. Via televisiebeelden, boeken en toespraken in moskees. De schoolboeken van kinderen staan vol met Jodenhaat en kleine kinderen wordt al geleerd dat ‘sterven als martelaar’ een grote eer is. Moeders verklaren te hopen dat hun kinderen als martelaar sterven. Hun cultuur is een doodscultuur en ze zijn er trots op. Zo zeggen ze: “de Joden hebben het leven lief; wij de dood”.
Handvest Palestijnen
Ondanks beloften en afspraken gedurende de afgelopen decennia zijn de Palestijnen nog steeds hun belofte niet nagekomen om het streven naar vernietiging van Israël uit hun handvesten te schrappen. Als we kijken naar meegevoerde symbolen zien we ook duidelijk hun bedoeling: heel het gebied moet van hun worden; geen enkele Jood mag er blijven. De Palestijnse vlag toont dan ook een Palestina zonder dat er nog iets van Israël te zien is. Het doel van de PA, Hamas en Fatah is de ‘bevrijding’ van het hele gebied van het vroegere Palestina door het vernietigen van de Joodse staat en alle inwoners.
Judenrein
Zouden de Joden dan in hun land mogen leven? Absoluut niet. Het Palestijns gebied dient volkomen ‘Judenrein’ te zijn. Het is ongelofelijk dat een land of groep in deze tijd kan eisen dat een bepaalde bevolkingsgroep geheel uitgebannen moet worden. We zouden zo’n eis van geen enkel land pikken. Maar het is de duidelijke eis van Palestijnen: hun land, alleen voor Palestijnen. Alle Joden moeten dood of weg.
Twee talen – twee uitspraken
Sommige Arabische en Palestijnse leiders spreken met gespleten tong: in het Engels spreken ze matige en vredelievende woorden maar als de pers weg is gaan ze in het Arabisch verder en zeggen dan heel andere dingen. Dit is bekend maar de wereld besteedt er weinig aandacht aan.
Illigale nederzettingen
De Westerse pers heeft de mond vol over ‘de illigale nederzettingen van Israël in de bezette gebieden’. Die ‘bezette gebieden’ zijn dus Judea en Samaria, gebieden die door Syrië en Jordanië waren bezet en werden heroverd door Israël. In deze gebieden wonen van oudsher al Joden en Arabieren. Het aantal Joodse nederzettingen is de laatste 20 jaar niet uitgebreid; als er wordt geschreven over ‘nieuwbouw in de bezette gebieden’ gaat het in werkelijkheid over nieuwe huizen in de bestaande nederzettingen. Het ‘bezette gebied’ is in werkelijkheid ‘betwist gebied’; gebied waarover nog tot overeenstemming moet worden gekomen middels onderhandelingen.
1967 lijnen
In de Oslo akkoorden (waaraan Israël zich wel hield, maar de Palestijnen niet) is de term ‘1967-lijnen’ nooit genoemd. Die akkoorden gaan over ‘de betwiste gebieden’. Als iets maar vaak genoeg herhaald wordt lijkt het de waarheid. In de Westerse pers wordt dus regelmatig de nadruk gelegd op de ‘1967-lijnen’. Dat zijn grenzen waarbij Israël op sommige gebieden totaal onverdedigbaar wordt. De grenzen vóór 1967 nu opnieuw instellen zou de moord op de totale Joodse bevolking betekenen.
Geweld uit Gaza = OK; geweld uit Israël = verkeerd
Sinds voor Israël de maat vol is na de moord op drie Israëlische tieners en de almaar voort durende raketbeschietingen op dorpen en steden en het Israëlische leger (IDF) dus ingrijpt wordt er internationaal geklaagd over het Israëlische geweld. Over de raketten uit Gaza die al jarenlang komen werd praktisch nooit iets gezegd. Er waren nooit demonstraties die door verontwaardigde mensen werden georganiseerd tegen deze raketbeschietingen op weerloze burgers. Maar zodra Israël terugslaat is het geklaag en de protesten niet van de lucht. Zelfs Christenen bekritiseren Israël wegens ‘disproportioneel geweld’.
Disproportioneel?
Wat zou ‘proportioneel geweld’ zijn? Oog om oog, tand om tand? Hoe zou Israël dan moeten reageren: jaren achter elkaar (soms dagelijks) in het wilde weg raketten afvuren op dorpen in steden in Gaza? Zonder enige waarschuwing vooraf? Dat zou namelijk Gaza met gelijke munt terugbetalen zijn. De wereld zou op z’n kop staan. De enige manier om zich te verdedigen die Israël heeft is het vernietigen van de gebouwen waarin de terroristen wonen en hun raketten afvuren, vernietigen van fabrieken waar wapentuig gemaakt wordt en het vernietigen van de vele tunnels die terroristen gebruiken om Joodse burgers te ontvoeren en vermoorden.
Vooraf waarschuwen
En dat is precies wat Israël doet. Vóór elke vernietiging van een commandocentrum of plek waarvandaan raketten afgevuurd worden stuurt Israël waarschuwingen naar de bevolking in de buurt. Bij vernietiging van een gebouw komt er vijf minuten daarvoor een enkel schot op het huis. Dit wordt ‘aankloppen’ genoemd. Bewoners en omstanders hebben dan de tijd weg te vluchten. Hieraan kunnen we zien dat Israël probeert burgerslachtoffers te voorkomen. Hoe vreemd het ook mag klinken: zij zouden er misschien beter aan doen niet vooraf te waarschuwen.
Menselijke schilden
Hamas gebruikt namelijk juist deze waarschuwingen om vrouwen en kinderen in en rond deze gebouwen te jagen. In sommige gevallen zijn de mensen zo geïndoctrineerd door de Islamitische doodscultuur dat ze vrijwillig gaan en anders worden ze gedwongen. Kinderen worden aan hun kleding voor het gebouw gehangen (zie foto) en kinderen worden aan hun armen meegesleept om de terroristen als menselijke schilden te beschermen. Hamas weet dat als Israël deze ongelukkigen ziet, ze de aanval afblazen.
levende schilden
Burgerslachtoffers
Toch vallen er logischerwijze slachtoffers. Het merendeel daarvan bestaat uit militanten. De bevolking heeft echter opdracht gekregen elk slachtoffer te presenteren als ‘burger’ en liefst als kind. Laatst werden twee jonge jongens gedood. De wereld reageerde geschokt. Maar het waren geen jonge jongens. Het waren strijders van in de dertig. De aantallen slachtoffers zijn ook een bron van overdrijving en zelfs leugens. (er dook zelfs een filmje op van een begrafenis waarbij de ‘doden’ per abuis bewogen…) De internationale pers neemt bewijsbare onjuistheden gewoon over en rectificeert achteraf nooit onjuiste berichten.
Aliyah
Het toenemende antisemitisme noodzaakt vele Joden het land te verlaten waarin zij niet langer veilig zijn. Frankrijk en Engeland maar helaas worden ook in Nederland dergelijke geluiden gehoord. Het is een schande dat de landen die de holocaust op de Joden hebben gezien, opnieuw geweld tegen de Joden toelaten. Intussen gaat de Here God onverstoorbaar verder met Zijn plan en keren de Joden terug. Laten wij als kinderen van God het volk Israël steunen en tegenwicht bieden aan alle antisemitische geluiden.
Bidt Israël, bidt Jeruzalem de vrede toe!