Een provocerende titel. Want ja: soms denken we inderdaad dat wij het zwaar hebben; veel zwaarder dan een ander. Soms zit het ons zó tegen, dat we er boos om kunnen worden. Dan zijn we vol onbegrip. We geloven; we vertrouwen en dan toch… Laatst realiseerde ik me, dat wij soldaten zijn. Als Christenen hebben wij te strijden tegen de geestelijke machten der duisternis. En de Heer belooft ons de overwinning. Als we in Hem blijven; als we onze wapenrusting in orde houden. Waar is dan die overwinning als het je zó tegenzit?
Welke soldaat gaat naar het slagveld met het idee om, als de slag is gewonnen, weer heelhuids thuis te komen. In feite: hoeveel soldaten komen thuis; heelhuids of niet? In een oorlog sneuvelen strijders en ze raken gewond. Zijn wij dan beter? Waarom jammeren wij als we gewond raken in de strijd? We weten toch dat wij, als we een wedloop lopen, steken van pijn in onze zij krijgen en buiten adem raken? We weten toch dat we gewond kunnen raken in de geestelijke strijd?
Wie zijn de geloofshelden?
Juist die kinderen van God die moeiten hebben, die struikelen en ziekten kennen; zij kunnen dienen als geloofshelden. Mijn tante Enny voedde vier kinderen op, weduwe en halfzijdig verlamd. Op latere leeftijd raakte ze geheel verlamd. Ze kon niet meer spreken, bewegen, slikken, proeven. Maar als je binnenkwam kreeg je een stralende lach. Ze is al jaren bij de Heer, maar als ik aan haar denk, zie ik die lach. Zullen wij klagen? Mopperen? Zelfmedelijden hebben? Of prijzen wij de Here met ons leven, onze blijdschap in moeiten en verdriet? Een heel mooi voorbeeld is Nick Vujicic. Geboren zonder armen en benen. Een geloofsheld! Neem de moeite en kijk de video helemaal af.
I N D R U K W E K K E N D ! !