Onderstaande post is een samenvoeging van twee blogs van Debra K. Fileta
(met toestemming vertaald en overgenomen).

Er is geen donkerdere plaats
dan de put van een depressie.

Het is een plek vol van gevreesde emoties en niet aflatende wanhoop. Het ondermijnt je hoop, berooft je van vreugde en neemt je verlangen om te leven weg. Het is een donkere wolk die altijd boven je hangt, zonder teken van verlossing. Niets wijst erop dat de zon daadwerkelijk nog schijnt. Na een poosje vergeet je zelfs dat de zon bestaat. Depressies discrimineren niet en slaan toe als je er niet op voorbereid bent. Het maakt niet uit of je rijk of arm bent, naar de kerk gaat of niet, of je jong of oud bent. Het is een ziekte die je lichaam verlamd, je emoties overweldigd en je geest breekt.

Ik ken die vreselijke put van depressie, ik ben er zelf geweest.

Het is een plek die ik niemand toewens, het is een plaats waarover ik elke dag bid. Ik ben zo dankbaar dat ik kan zeggen dat ik die plaats al een tijd geleden achter mij kon laten, maar als ik dan lees over een jonge jongen die zelfmoord heeft gepleegd, zinkt de moed mij in de schoenen.

Depressie heeft weer een leven opgeëist.

Ik ben zo bemoedigd als ik dan lees dat de vader van die jongen publiekelijk schrijft over de worstelingen van zijn zoon met de ziekte van depressie en uiteindelijk zijn zelfmoord. Het meest gevaarlijke aan een depressie is namelijk dat het een stille ziekte is die teert op eenzaam lijden.

Als kanker toeslaat in een leven, starten we een Facebookpagina, gebedslijst en ondersteunende groepen. Maar als depressie toeslaat verstoppen we ons. We doen alsof het niet bestaat. We gaan alleen het gevecht aan. Maar het is juist in die eenzame donkere plaatsen waar een depressie zich voedt, waar het groeit en waar het aanvalt. Het breekt ons af, juist als we het gevecht alleen en in stilte aangaan.

Het is een stille ziekte want het komt met een deken van schaamte. Het is alsof iemand die hier aan lijdt als minder wordt gezien, minder gezond, minder heilig, minder Christelijk. Minder moed, minder kracht.

Het is een leugen uit de diepten van de hel zelf. Ik geloof dat sommige van de sterkste mensen juist degene zijn die gevochten hebben tegen dat monster uit de hel en ondanks alles steeds maar weer door gingen. Het is tijd om te stoppen met goed bedoelde Bijbelverzen en gebeden, zonder daadwerkelijk praktisch deze mensen te helpen. Het is alsof we bidden voor iemand die honger lijdt, in plaats van daadwerkelijk die persoon eten te geven. Als Christenen moeten wij de instrumenten van hoop en genezing zijn voor mensen die hiermee worstelen. Soms is het enige dat nodig is een luisterend oor, een hand om vast te houden, een schouder om op te huilen, of iemand om mee te praten. Soms is het enige dat nodig is iemand die je helpt om hulp te zoeken.

In mijn praktijk als professionele hulpverlener heb ik in de laatste jaren een alarmerende toename gezien van cliënten in de leeftijd van 18-25 jaar, allemaal worstelend met deze vreselijke ziekte. Het maakt niet uit in welk levensfase je zit. Depressie kan toeslaan. Christenen en niet-Christenen worstelen met de duisternis, de ontmoediging die strijdt om hun gedachten over te nemen, hun harten te verzwaren en hun geest leeg te maken.

Depressie is een ziekte met drie facetten, het valt je lichaam, emoties en je geest aan. Het verstoord je slaap, je eetpatroon en je concentratie. Het vult je gedachten met vreselijke dingen en gevoelens van hopeloosheid. En soms ga je twijfelen aan God en zelfs aan je wil om te leven.

Echte gelovigen
hebben geen last van depressies.

Deze (foute) uitspraak bleef in mijn oren hangen als een nagalmende gong en bleef vervolgens in de lucht hangen als rook, slechts langzaam wegtrekkend. Ik weet eigenlijk niet eens hoe het gesprek begon, maar het één leidde tot het ander en hier was ik dan, met een bezoeker en een kleine groep mannen en vrouwen pratend over het bestaan van depressies onder Christenen.

Het is een moeilijk gesprek voor iedereen, maar voor mij was het dubbel zo moeilijk. Want wat mijn bezoeker niet wist is dat ik zelf pas sinds kort uit de put van depressie was geklommen. Wat hij niet wist, is dat voor mij deze discussie persoonlijk was, want nog niet lang geleden voelde het alsof ik afgedaald was in de hel. Wat hij niet wist is dat mijn hart had geworsteld en mijn lichaam was ingestort onder het gewicht van mijn depressie. Maar Jezus hield de hele weg mijn hand vast.

Als professionele hulpverlener was dit een gesprek die ik graag wilde voeren. Al meer dan tien jaar werk ik met mannen, vrouwen, kinderen en tieners die worstelen met lichte tot zware depressies. Ik heb zelf gezien wat een pijn en verlamming het kan betekenen. Maar meer nog, ik heb het zelf doorleefd. Ik ken het zuigende drijfzand die je lichaam kan uitputten, je hart kan verzwaren en je geest kan leegmaken.

Het breekt mijn hart om de mythen en leugens te horen die we als Christenen geloven over depressies en de schaamte die hierdoor gevoeld kan worden. Terwijl ik met meer en meer mensen over dit onderwerp sprak merkte ik dat er verscheidene verkeerde aannames bestaan onder gelovigen.

Depressies zijn een geloofskwestie.

Zoals mijn bezoeker zei: “Echte gelovigen hebben geen last van depressies”. Ik denk dat dit de kwalijkste is van de leugens, want niet alleen is het niet waar, het is het tegenovergestelde van de boodschap van Christus. Als gelovigen is ons nooit een pijnvrij, ziektevrij, worstelingvrij leven beloofd. Er is ons een Redder beloofd, een Trooster en een Vriend. Ik kijk terug naar de moeilijkste momenten in mijn gevecht tegen depressies en ik zie Jezus naast mij staan. Ik herinner mij hoe ik ‘s nachts huilde en vervuld was met eenzaamheid en juist dan, hoe Gods aanwezigheid mij vervulde, precies wanneer ik er het meeste behoefte aan had. Depressies komen niet door een gebrek aan geloof, sterker nog, voor mij betekende het zelfs een katalysator voor een dieper geloof. Want sommige dagen, op de zwaarste momenten, was geloof het enige waaraan ik mij nog kon vasthouden.

Depressies kunnen weggebeden worden.

Ik heb nog nooit zoveel gebeden als in de dagen en maanden van mijn depressie dan ooit tevoren in mijn leven. Maar mijn depressie verdween niet op magische wijze. Ik geloof in gebed en ik geloof in een God die alles kan genezen. Sterker nog, ik geloof ook dat het Zijn hand was die mij uit de put van mijn depressie bracht. Maar vrijkomen van een depressie vereist gebed EN behandeling. Of dat nu in de vorm van een steungroep, therapie of medicatie is, als gelovigen moeten we een ‘Volgende stap’ aanpak hebben als we omgaan met mensen die in een depressie zitten. God heeft ons wijsheid gegeven en heel veel research om de vele aspecten van deze ziekte te begrijpen. Het is tijd om te bidden, maar ook tijd om aan te pakken.

Depressies zijn niet iets fysieks.

We zouden nooit een patiënt met kanker of een diabeet schaamte aanpraten voor hun lichamelijke problemen, we moeten dus inzien dat een depressie een ziekte van de hersenen is (en dus ook lichamelijk). Alleen dan kunnen we een goede behandeling vinden. Depressies zijn wel degelijk een lichamelijke ziekte, welke daarnaast onze emoties, gedachten en onze geest aantast. Er zijn veel oorzaken voor depressies en of het nu voortkomt uit trauma’s hormonen of stress, het heeft eigenlijk altijd een effect op ons lichaam. Onze blik op depressies moet veranderen zodat we de mensen die er onder lijden kunnen omarmen en ondersteunen in plaats van ze weg te duwen.

Depressies daar praat je niet over.

Hoewel deze leugen langzaam aan het verdwijnen is zie je hem nog steeds af en toe de kop op steken. Depressies zijn geen reden tot schaamte en we moeten er over praten, preken en zingen als we het overwonnen hebben. De Bijbel is vol van passages met mannen en vrouwen die vast zaten in de put van een depressie en hun reactie daarop is om hulp te roepen. Om hulp roepen is altijd de eerste stap naar genezing want een depressie is een ziekte die groeit in isolatie en stilte. Het wil ons de gevangenis van eenzaamheid in trekken, waar het ons door zwakte kan afbreken. Door te praten over depressies kunnen we langzaam zijn grip losmaken waardoor we vooruit kunnen naar behandeling ondersteuning en genezing.

Mijn diepste gebed is dat we als lichaam van gelovigen onze houding en harten veranderen terwijl we aan dit belangrijke onderwerp werken. Dat we een omgeving maken waarin we diegenen die hiermee worstelen omarmen in plaats van ze weg te duwen. Dat we transparant leren zijn en de transparantie om ons heen verwelkomen. Want uiteindelijk zal onze zwakte altijd wijzen naar Hem die ons sterker maakt en is dat niet waar Christen zijn om draait?

“Debra K. Fileta is een gecertificeerde professionele hulpverlener die zich gespecialiseerd heeft in relaties en huwelijkse problematiek. Ze is de auteur van een nieuw boek True Love Dates (Zondervan, 2013) waarin ze mannen en vrouwen uitdaagt om op een psychologisch, emotionele en spirituele gezonde manier te daten. Bezoek www.truelovedates.com en volg haar op Twitter (@DebFileta) om antwoord te krijgen op relatie gerelateerde vragen en meer!”