Eens schreef ik een topic over mist. Hoe je soms niets ziet, maar je je weg vindt door naar de witte lijnen die de weg markeren, te kijken. Zo is ons leven soms. We hebben geen idee waar we op aan koersen, maar volgen de witte streep: Gods Woord, wat ons leidt. Soms echter kan de mist zo zwaar worden dat je bijna de moed opgeeft. Niet doen! Want soms hebben wij zon nodig en soms onweer, regen of mist…..
Er zijn Christenen die in het heden leven. Zij kijken niet echt vooruit naar de wederkomst van de Heer Jezus. Zij bezoeken hun kerk, volgen de Bijbelstudie en bezoeken de bidstond en zijn op die manier een zegen voor hun omgeving. En toch is het jammer. Want aktief de Heer Jezus verwachten; blij uitzien naar het geklank van de bazuinen, maakt dat je het verlangen krijgt om geheiligd en gereinigd te worden. Dat is blij uitzien.
Maar het kan ook andersom: leven in de verwachting, maar het hier en nu negerend. Elke dag verzuchtend: ‘Och Here, kom toch snel!’ en het leven nu: ach, dat heb je wel gehad. Je man of vrouw is overleden en je hebt eigenlijk alleen nog maar het verlangen om je bij hem/haar te voegen. En dat is óók jammer! Want dan mis je het doel van je leven. Want de Heer heeft nog steeds een doel met jouw leven; zelfs al zie je dat zelf niet!
Bergafwaarts gaat het zo makkelijk. Windje in de rug en de zwaartekracht die je duwt. Maar zodra je tegen de wind in gaat of een steile helling op moet: ai… Zo voelt het soms ook in ons leven. Soms gaat alles ‘voor de wind’ en soms hebben we de wind tegen. Waarom is dat? Hoe ga je daar als Christen mee om?
Boze geesten die mensen lastig vallen; hen opdrachten geven of zelfs aanzetten tot zelfverminking of zelfmoord: het komt voor. Zelfs onder Christenen. Als dat jou overkomt, ga dan naar vertrouwde oudsten in je gemeente; zoek hulp. In dit topic gaat het niet over bevrijding van geesten; een zwaar en moeilijk onderwerp. Dit topic gaat over de ruimte die zulke geesten innemen maar vooral ook waarom zij die ruimte kunnen vinden.
De meeste mensen kunnen niet geloven dat God bestaat vanwege het lijden in deze wereld. Het is de meest gehoorde vraag: Als God liefde is, waarom is er dan zoveel leed in deze wereld? Een antwoord waar niet zo maar een antwoord op te geven valt. Toch geeft deze toespraak van de duitse voorganger Ulrich Parzany een boeiend en meeslepend antwoord.
Er zijn dagen dat het leven niet moeilijk is, maar er zijn ook dagen van rouw. Is God dan ook bij ons? Ervaren we Zijn liefde dan ook? Want Hij is juist dan bij ons.
In navolging van mijn eerdere item ‘Dansend wakker worden’ wil ik graag de tekst van het nummer “Dont wanna go alone” met u delen. Het is een nummer die veel voor mij persoonlijk betekend heeft vanuit verschillende perspectieven. Het nummer is van een relatief onbekende country artiest Ken Holloway en het is een autobiografisch nummer.
angst, onzekerheid, geruchten en dreiging.. Omdat Hij leeft, ben ik niet bang voor morgen!
1 Korintiers 15:42-43
Zo zal het ook zijn wanneer de doden opstaan. Wat in vergankelijke vorm wordt gezaaid, wordt in onvergankelijke vorm opgewekt, wat onaanzienlijk en zwak is wanneer het wordt gezaaid, wordt met schittering en kracht opgewekt.
Staan we daar wel eens bij stil? Wat onaanzienlijk en zwak is.. wordt met schittering en kracht opgewekt.
Niet alleen in geestelijk opzicht leven we in een onvolmaakte wereld maar ook in fysiek opzicht. Onze lichamen zijn sterfelijk en onderhevig aan degeneratie. Maar ook ziekte of andere oorzaken kunnen ons lichaam zwak of onvolledig maken. Dit onvolmaakte lichaam beperkt ons hier en nu maar straks?
Graag zou ik de tekst van een lied met u delen en wel het nummer ‘Wake up dancing’ van Gordon Mote. Het originele nummer is in het engels maar hieronder volgt (vrij vertaald) de Nederlandse tekst.
Wat de toekomst brenge moge, mij geleidt des Heeren hand
