Ik heb er lang over nagedacht of ik dit hier zou neerschrijven of niet. Wat ik hier nu wil delen dateert uit zomer 1998.
Véle jaren daarvoor had ik een hond mogen uitkiezen voor mijn 15e verjaardag. Zijn gewelddadige dood, 4 jaar later, was een waar trauma voor me, en ik kon hem niet vergeten noch loslaten. Jarenlange nachtmerries en huilbuien had ik er door. Tot Yade, een hond van enkele weken oud op mijn pad kwam en mijn wonden heelde. Maar de angst bleef dat hetzelfde opnieuw zou gebeuren.
Bijna 17 jaar geleden ging ik voor een weekend met de tent naar de Ardennen, samen met een vriend. Ik had Yade amper een half jaartje, ze was toen een maand of 7-8. Onderweg naar onze bestemming, passeerden we vlak voor Dinant een plek waar ik als kind nog met een jeugdvereniging was geweest voor 14 dagen. Ik kreeg nostalgische gevoelens en vroeg de auto aan de kant te zetten om even een kijkje te nemen. Ik herkende het kasteel met bos achteraan waar we verbleven hadden, en daarnaast in de verte, voorbij een hele lange oprit een klein boerderijtje dat bijna aan de horizon stond. Behalve de vogels was het er muisstil. De plek was dan ook vrij afgelegen. Geen mens in zicht.
We konden niet binnen op het domein van het kasteel, het hek was gesloten, en ik dacht dat het een goed idee zou zijn om op het boerderijtje bij de boer te gaan vragen of hij ons eventueel kon binnenlaten. Het leek me ergens logisch dat de boer een beetje op het domein oppaste en hij misschien wel een sleutel zou hebben. Zo gezegd zo gedaan. We stapten de lange oprit op tot we plots een in de verte iets op ons af zagen komen. Het bleek een grote hond te zijn. Hij was nog veraf, maar hij klonk woest. Toen we dit laatste zeker wisten, keken we even in paniek om ons heen. De wagen stond te ver om er op tijd terug bij te raken voor de hond ons zou kunnen inhalen, en er was nergens iets van bescherming in de buurt.
Terwijl ik mijn pup snel in mijn armen nam, liep mijn maat naar een boom en kroop er in. Ik kon geen kant meer op. De hond was nog maar een paar seconden van mij verwijderd. Ik herinner me enkel dat ik schrik had voor mijn pup. Jaren daarvoor had ik een bepaald trauma opgelopen door het verlies van mijn eerste hond. Dit ging en mocht NIET gebeuren met mijn huidige pup. Behalve Yade af te schermen, wist ik niet wat doen. Ik bleef staan.
De hond zag er echt wel gevaarlijk uit. In mijn herinnering is ie zelfs misvormd. Kwijl droop vals grommend uit zijn veel te grote bek. Hij bleef maar vreselijke geluiden maken terwijl hij rondjes om me heen liep. Ik schermde de pup volledig af met mijn handen en draaide met de hond mee. Toen ik het gevoel had dat we die ziekelijke dans reeds voor een eeuwigheid aan het dansen waren, probeerde ik met mijn ogen naar links en rechts op zoek te gaan naar iets. Wat? Ja iets om me te beschermen ofzo, ik weet het niet meer. Ik weet enkel dat ik nerveus was voor mijn pup, en dat ik die veilig moest houden. Over mijn lijk zou er iets met haar gebeuren. Ik weet nog dat ik een stok zag liggen, en dat als enige middel tot bescherming zag.
Eén halve seconde keek ik weg in een poging bij die stok op de grond te raken, en het volgende dat ik voelde, was de hond zijn bek aan mijn been…ergens. Ik schreeuwde het uit. En dan…niks. Ik keek in reflex naar de hond, en ik zag die nog net weglopen, half jankend met de staart tussen zijn poten. Dat was het moment dat ik begon te beven van angst.
Mijn maat kwam erbij en vroeg me of ik het ook had gezien. Ik wist niet waar ie het over had, en ik begon te manken, wat best grappig was, aangezien ik enkel een heel klein schrammetje had. Mijn maat had vanuit zijn boom gezien hoe de monsterhond op het moment dat ik even wegkeek, langs achter naar me heen sprong, en plots door een onzichtbare kracht weggekaatst werd. Hij zag letterlijk de kop van die hond naar achteren keilen als ware hij bij de keel werd gegrepen.
Het duurde even voor ik was gekalmeerd en gehoord had wat ie zei. Ik barstte in tranen uit omwille van de plotse emotie omdat mijn pup niks was overkomen. Wat was er gebeurd? Ik had geen flauw idee, maar mijn pup was ongedeerd, net zoals ikzelf.
Vorig jaar is ze heengegaan op 17 jarige leeftijd. Enkele jaren daarvoor was er nogmaals een hond op ongewone wijze op mijn pad gekomen, en zonder haar, zou ik het heengaan van Yade nooit aangekund hebben. Ook zag ik nooit zoveel vlinders om me heen, als ten tijde van mijn dier haar heengaan, ze kwamen zelfs in mijn hand zitten.
Henri
(de namen in dit stuk zijn gefingeerd om de privacy te beschermen)